Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Ανάμνηση

















To φεγγάρι λούζει τα νερά
της σκούρας θάλασσας…
Γυναίκα που το κορμί της
επιπλέει στα απόνερα… νεκρή…
Η αράχνη που υφαίνει τον ιστό της,
φύλλο… φύλλο…
Δεν βλέπεις την αράχνη, μπλέκεσαι στον ιστό της
αυτό είναι όλο…
Λευκά στήθη λαμπιρίζουν στα νερά…
Σου φώναξα μα δεν με άκουσες…
Όταν πήρα την απόφαση να φωνάξω
ήσουν ήδη χιλιόμετρα μακριά…
όταν πήρα την απόφαση να ζήσω μαζί σου…
ζούσες ήδη μόνος…
Για μια πανσέληνο ζούμε αγάπη μου…
Σε μια πανσέληνο συναντηθήκαμε…
Σε μια πανσέληνο ελπίζω να σε δω ξανά…
Όλα είναι εφήμερα…
Το τώρα γίνεται χθες πριν ξημερώσει το αύριο…
Οι μέρες γίνονται μήνας πριν φτάσει 15…
Δεν υπάρχει αρχή… μέση… και τέλος…
Δεν υπάρχει σκέψη ανάλαφρη και ζωηρή…
Δεν υπάρχω εγώ χωρίς εσένα…
Που είσαι να με δεις γυμνή να περπατώ στο φεγγαρόφωτο;
Που είσαι να μου φιλήσεις το στήθος…
να μου κάνεις έρωτα τη νύχτα που το φεγγάρι θα γεμίσει;
Να ουρλιάζεις και να ξεσκίζεις τη σάρκα μου…
Εγώ… εσύ… και ο βουβός τους κόσμος…
Ουρλιάζουμε γυμνοί και ματωμένοι στις άγριες θάλασσες της Αιγύπτου…
Λουσμένοι από πάθη, μίση, έρωτες , ψέματα
και βρώμικες θλιβερές αλήθειες…
Κι ύστερα γεννάμε τους πρωτότοκους στα λασπόνερα
κάποιας, κάποτε πορφυρής, ξακουστής θάλασσας…
Τους πρωτότοκους λυκανθρώπους  που θα ξεσκίζουν
καθετί μοιάζει με σάρκα…

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Άτιτλο





















Κοιτάζω το καφέ των ματιών μου… μένω ακίνητη και αρχίζω να κλαίω..πνιχτά..δίχως  να κλείσω τα μάτια μου… έρχονται σαν σφίγγες στο νου μου εκείνες οι στιγμές, που ένιωθα να μου ξεριζώνεις τα μέσα μου… και νιώθω εκείνο τον ίδιο, ασφυκτικό  πόνο… και την ίδια στιγμή που λυγίζουν τα πόδια μου … άπνοια… σιωπή…
Τα σημάδια σου έχω πάνω μου και ένας λυσσαλέος θυμός πλημμυρίζει τα μάτια μου…τα λόγια μου κοφτερά σαν τα νύχια σου..αυτή είναι η φορά που θα πονέσεις και εσύ..να πονέσεις γιατί είσαι τόσο ψυχρός που δεν μπορεί τίποτα να σε διαπεράσει, τίποτε να αγγίξει την ψυχή σου...θυμάμαι αμέτρητες νύχτες να κρύβομαι σε μία γωνία και να πνίγομαι από τον πόνο σου...να τρέμουνε τα χέρια μου..να νιώθω μόνη και ξεσκισμένη...δεν είσαι φίλος μου, είσαι σκύλος καριόλης, που τρώει από το χέρι σου και έπειτα στο ξεσκίζει...

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Μια στιγμή















Την μια στιγμή ζητάς αγάπη την άλλη κολυμπάς στη λαγνεία…
Καταπίνεις την αλήθεια και σε λίγα λεπτά την ξερνάς μόνη σου..σαν έμβρυο..άδεια..
Ξέρω είναι αυτή η ζεστασιά..ξέρεις θα τελειώσει…
Κουβαλάς στις πλάτες σου την ανικανότητα και το φόβο..έτσι λούζεσαι με το σπέρμα του Ρωμαλέου και βίαιου εραστή σου…
Επιτέλους πότε θα ξεκινήσεις αυτό το ταξίδι;
Μη φτιάξεις τη βαλίτσα σου μην πάρεις τίποτα μαζί σου..
Κυνηγάς τη σκιά σου μήπως και κερδίσεις την ελευθερία της…

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Ξαπλωμένη





















Τρέχω να φύγω από τις σκέψεις μου…
μα αυτές τρέχουνε πιο γρήγορα από τα πόδια μου…
και φτάνουν εκεί που δεν θέλω…
και τώρα πρέπει να τρέξω αντίθετα από αυτές μα…
πίσω  μου είναι η επιθυμία…
μετέωρη μένω ανάμεσα στις σκέψεις μου και στην επιθυμία μου…
Κοιτάζω πίσω μου, κανείς…
Κοιτάζω μπροστά μου, κανείς…
Δίπλα μου, κανείς…
Μέσα μου;….
Τεντώνω τα χέρια μου να φτάσω όσο πιο μακριά μπορώ
Πονάω τόσο…
Ουρλιάζω… νιώθω τους ώμους μου να ξεκολλάνε
από το σώμα μου…
Γιατί δεν με βλέπει κανείς;
Τεντώνω τα πόδια μου…
Πονάω τόσο…
Νιώθω τους μηρούς μου να ξεκολλάνε από την λεκάνη μου…
Γιατί δεν με βλέπει κανείς;
Τεντώνω το στήθος μου…
Να φτάσω ψηλά…
Πονάω τόσο…
Νιώθω τα κόκκαλα μου να σπάνε…
Γιατί δεν με βλέπει κανείς;
Τα χείλη μου ματώνουν από τις φωνές  μου…
Γιατί δεν με ακούει κανείς;
Γιατί δεν με βλέπει κανείς;
Έμεινα έτσι ξαπλωμένη…
Ανίκανη για οποιαδήποτε κίνηση…
Άυλη…
Κανείς;…