Η αίσθηση

Είναι αυτή η αίσθηση

όταν είμαι μαζί του...

Όσο νεκροί και αν είναι

όλοι γύρω μου,

μπορώ και βλέπω το αύριο στα μάτια τους.

Όσο γκρι και αν είναι

όλα γύρω μου,

μπορώ να δω τα χρώματα μέσα απ' τους τοίχους,

όλα μαύρα...

μα μπορώ και περπατάω

σε μια λευκή δέσμη φωτός.

Για αυτή τη νύχτα

Εκείνο το "άλλο" σώμα είναι

στο δρόμο για να με συναντήσει...

να συναντηθούμε κάπου στη μέση...

Έχω ξεκινήσει πρώτη, ίσως φτάσω πρώτη,

ίσως εσύ...ίσως κανείς...ίσως μαζί.

Και σημασία δεν θα έχει η διαδρομή,

όχι αν δεν είμαστε μαζί.

Νιώθω μικρή και απέραντα χαμένη, δειλή...

Φοβάμαι...φοβάμαι αγάπη μου

μην φύγεις πάλι πριν

προλάβω να σ'αγαπήσω.

Τα πιο όμορφα

λέγονται στη σιωπή,

στα μάτια σου που λαμπυρίζουν

και καθρεφτίζονται μέσα στα δικά μου μάτια.

Τα πιο δυνατά συναισθήματα

γεννιούνται όταν με κρατάς

στα ζωγραφισμένα σου χέρια.

Η "παραπλανημένη" νιότη μας

ζωντανεύει όταν κάνουμε έρωτα.

Οι μεγάλες στιγμές

δημιουργούνται όταν περπατάμε

ξημερώματα στους γυμνούς

δρόμους κάθε πόλης.

Η ευτυχία υπάρχει

στον ήχο των γέλιων μας.

Η μοναξιά πεθαίνει

όταν κάνουμε όνειρα.

Θα σ'αγαπώ πριν προλάβω

να σ'αγαπήσω...

Θα υποφέρω όταν λείπεις

πριν προλάβω να σε χάσω...

Θα είμαι πάντα εκεί

πριν προλάβω να ξεκινήσω...

Θα σε κοιμίζω τις νύχτες στην αγκαλιά μου...

Θα κατοικείς στο στέρνο μου...

Φοβάμαι..φοβάμαι αγάπη μου...

ερωτά μου...

αγάπησε με για αυτή τη νύχτα...

Ιδανικά

Στην ιδανική μου αλήθεια…

Είναι το όμορφο γυμνό, ζωγραφισμένο σου κορμί

ηδονικά μέσα στο δικό μου…

Μου γελάς και μου χαρίζεσαι με απόλυτη ανιδιοτέλεια…

Χορεύω τα ξημερώματα καθώς κοιμάσαι…

Γεννάμε μεθυσμένες ιδέες…

Τρελοί γυρίζουμε τον κόσμο…

Πιο ψηλά από τους “απλούς”, τους άλλους  έρωτες…

Κοιμάμαι καθώς  μου χαρίζεις τις νότες σου…

Ξυπνάω με τα φιλιά σου στο κορμί μου…

Αλητεύουμε στην πόλη τις νύχτες

και μαθαίνουμε ο ένας τον άλλο…

Καταφέραμε αυτό που δεν είχαμε καταφέρει

σε εκείνη την άλλη ζωή…

είμαστε απλά…

εγώ και εσύ…

Όνειρο

Στέκεσαι γονατιστός από πάνω μου
και η τεράστια γλώσσα σου,
επιβλητικά μπαίνει στο στόμα μου.
Γύρω μας πρόσωπα "δικά μας"
που περιμένουν και φωνάζουν,
να καταπιώ αυτή την τεράστια γλώσσα.
Τους κοιτάζω και για ένα λεπτό
απορώ "γιατί είναι με το μέρος σου;"
Aνοίγω το στόμα μου και αρχίζω να σπρώχνω
με τα χέρια μου την τεράστια
γλώσσα σου μέσα μου.
Φοβάμαι...φοβάμαι τόσο...
Συνεχίζω, δεν με αφήνεις να σταματήσω,
τα μάτια σου πετάνε φωτιές.
Νιώθω τη γλώσσα σου στο στομάχι μου,
ανακατεύομαι...
Θέλω να σταματήσω, μου πιάνεις τα χέρια
και συνεχίζεις να σπρώχνεις
τη γλώσσα σου όλο και πιο μέσα μου.
Φτάνεις στη μήτρα μου,
με βιάζεις...για ώρες...με βιάζεις.
Όταν τελειώσεις,
γελάς ψιθυρίζοντας μου
ότι σου ανήκω τώρα πια...για πάντα.
Δεν μένει τίποτε άλλο πλέον,
μόνο να περιμένω, να γεννήσω το τέρας σου.
Αυτό που μου τρώει τα σωθικά λίγο, λίγο.
Σου ανήκω τώρα πια...
Για πάντα...

Τώρα

Σαν ταύροι με κοιτάτε...
με τις μύτες σας να ξεφυσάτε με μανία,
με τα μουγκρητά σας,
με τα μάτια σας να λάμπουν από οργή...
έτοιμοι να με ξεσκίσετε.
Γυμνή, μπροστά σας... το κόκκινο πανί.
Δεν πρόκειται να ρίξω κανένα βέλος,
δεν πρόκειται να σας πονέσω, να σας σταματήσω.
Στα στήθη μου βλέπετε την καρδιά μου να χτυπάει...
Το μουνί μου στάζει τα υγρά του εραστή μου...
Τα λευκά μου χέρια κρέμονται ήρεμα από τους ώμους μου...
Τα γόνατα μου διαλυμένα,
μα με κρατάνε όρθια μπροστά σας...
Τα χείλη μου κόκκινα έχουν την γεύση του εραστή μου...
Τα μάτια μου ορθάνοιχτα, να δουν το κατασπάραγμα μου, την διαπόμπευση μου.
Δεν έχω να χάσω τίποτα.
Δεν έχω κερδίσει ποτέ τίποτα.
Δεν με τρομάζει τίποτα.
Δεν ζητάω τίποτα.
Σας αφήνω να φτύνεται τα ψεύτικα μισόλογα σας στο στόμα μου
και να νιώθεται βασιλιάδες στο διαλυμένο εγώ σας.
Όλα ξεκίνησαν από εκείνον...
τον εραστή των ηδονών μου...
Τον καριόλη...την γοητευτική πουτάνα...
Που σιχαμένα αγαπώ.

Έως τότε

Πέφτω...
Σηκώνομαι...
Ξαναπέφτω...
Ξανασηκώνομαι...
Ξανά και ξανά...
Μέχρι να με κοιτάξεις,
να δεις μέσα από τις κόρες των ματιών μου.
Μέχρι να νιώσεις το άγγιγμα μου,
κάτω από το δέρμα σου.
Μέχρι να νιώσεις το γυμνό μου σώμα,
να μπαίνει μέσα στο δικό σου.
Μέχρι να νιώσεις τα υγρά μου,
να κυλάνε μέσα στα δικά σου υγρά.
Μέχρι να γίνουμε δύο εαυτοί σε ένα σώμα.

Στιγμή ευτυχίας

Ξημερώνει και εσύ κοιμάσαι τόσο ήσυχος...
Νιώθω ελαφριά, νιώθω το κορμί μου τόσο αρμονικά δεμένο,
την ψυχή μου τόσο διάφανη.
Χορεύω...
Ας μην με βλέπεις.
Για αυτές τις στιγμές μικρής, ευγενικής ευτυχίας
ζούμε καλέ μου.
Για να κοιτάζω στα μάτια σου
και να βρίσκω την γαλήνη.
Για να νιώθω τα κορμιά μας να κάνουν έρωτα
και να βρίσκω την ηδονή.
Για να κοιμάσαι δίπλα μου και να
με νανουρίζει η ανάσα σου.
Για να με αγκαλιάζουν τα όμορφα, ζωγραφισμένα σου χέρια
και να νιώθω ικανή.
Για αυτό είσαι εδώ...
Για αυτό είμαι εδώ...
Για αυτό Σ'αγαπώ σήμερα... τώρα... αυτό το ξημέρωμα...
Για αυτό το ξημέρωμα.

Άτιτλο

Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να βρεθώ εκεί

που όλα θα είναι όμορφα…

που το δύσκολο θα είναι να πληγώσεις κάποιον

και όχι να τον αγαπήσεις.

Που το κακό θα είναι τόσο καλά κρυμμένο μέσα μας

που ποτέ δεν θα καταφέρνει να βγαίνει προς τα έξω

και να ξεσκίζει οτιδήποτε βρεθεί μπροστά του.

Που ο εγωισμός θα κοιμάται

και που τίποτα μα τίποτα δεν θα τον ξυπνήσει

για να σκοτώσει κάθε προσπάθεια.

Που οι νάρκισσοι θα είναι βαλσαμωμένοι

για να τους κοιτάμε και να αισθανόμαστε τυχεροί

που δεν είναι εδώ.

Που το μίσος και ο φθόνος θα είναι θαμμένα

τόσο μα τόσο βαθειά στη γη

που τίποτα μα τίποτα δεν θα μπορέσει να τα αναστήσει

και να βάλουν φωτιά σε ότι γλυκό και αθώο.

Που η μοναξιά θα είναι

ως μία άσχημη πτυχή της ιστορίας των ανθρώπων,

όπως ο πόλεμος…

Και που ποτέ μα ποτέ δεν θα “ ξαναέρθει”,

για να ποδοπατήσει την συντροφικότητα.

Που η βία θα είναι μόνο εφιάλτης,

που δεν θα είναι παρά μόνο ένα κακό όνειρο.

Που κανείς δεν θα πονάει, δεν θα ματώνει, δεν θα λυπάται.

Που ο έρωτας θα βασιλεύει

στην υπερβολή του… αυτή την υπέροχη υπερβολή.

Που κανείς μα κανείς

δεν θα κρυώνει, δεν θα πεινάει.

Που η δυνατότητα και το δικαίωμα της ζωής

θα είναι ίσο για όλους.

ΣΙΩΠΗ…

Ανοίγω τα μάτια μου και όλα είναι ίδια.

Το κακό μπαίνει από κάθε χαραμάδα.

Που έχει γίνει ασφυκτικά δύσκολο να αγαπήσεις

και τόσο τρομακτικά εύκολο να πληγώσεις.

Που ο εγωισμός καίει σχεδόν κάθε σώμα

και σε τσακίζει δίχως δεύτερη σκέψη.

Που το μίσος και ο φθόνος

κυριαρχούν και καταλήγουν στην εγκληματική βία.

Που η μοναξιά είναι απομόνωση εξ’ επιλογής.

Που ο πόνος και η λύπη

έγιναν πλέον γνώριμα.

Που το αίμα κυλάει σε κάθε τοίχο,

πόρτα, παράθυρο, δρόμο.

Που κρυώνουν, πεινάνε.

Και το δικαίωμα της ζωής τους έχει αφαιρεθεί

με την βίαιη, τερατώδη απόφαση κάποιων.

Που ο έρωτας,

Αχ… ο έρωτας είναι μη αναγνωρίσιμος, ανύπαρκτος.

Φοβάμαι…

Φαντασία

Με πλημμυρίζουν στιγμές έντονης ευφορίας

και τότε θέλω να τρέξω προς τα σένα…

Τότε, θέλω να σου δείξω τι μπορεί το κορμί μου

να κάνει όταν βρεθεί γυμνό με το δικό σου…

Φαντασίες βουτηγμένες σε οργασμούς…

Αυτές τις στιγμές ανοίγω τα μάτια μου

και αν είσαι εκεί με τρομάζει τόσο,

αυτή η ξένη μορφή σου…

που χτυπάω στο πάτωμα με μανία.

Μετά παραλύω για μέρες…

Σε κάποια άλλη ζωή

Περίεργη… ευγενική μορφή,

ξαπλώνει δίπλα μου.

Ανοίγει τα ζωγραφισμένα

χέρια του και με αγκαλιάζει.

Ο θόρυβος  της πόλης

σταματά, η εικόνα παγώνει…

και νιώθω

μόνο την δική μου και την δική του ανάσα…

Μεθάω λοιπόν

για τις νύχτες

έρωτα…

οργασμού… ηδονής…

Φωτογραφίζω τα γυμνά

μας κορμιά...

Ακούω μόνο

τα αναφιλητά μας…

Γελάω…

για τον έρωτα

που ζήσαμε σε κάποια

άλλη πόλη,

σε κάποια

άλλη ζωή.

Φωνάζω

γιατί χαθήκαμε

σ’ αυτή την πόλη...

σε αυτή την ζωή…

Χαθήκαμε…

Λυπάμαι γιατί…

θα συναντηθούμε πάλι…

σε

κάποια

άλλη

πόλη

κάποια

άλλη

ζωή…

Μέχρι τότε όμως…

είναι πολλές οι νύχτες…

πολλά τα κορμιά…

που θα περάσουν…

από πάνω μας…

Λήθαργος

Σαν να έχω βγει

από το σώμα μου

και να τραβάω το κορμί μου

δεμένο σε σχοινιά…

Τεντώνομαι τόσο,

που πονάω…

που νιώθω τους μυς μου

να σχίζονται…

Να μπορούσα

να τεντώσω τα σωθικά μου…

Χορεύω τόσο,

που δεν μπορώ να κουνήσω

κανένα μου μέλος…

Φωνάζω τόσο,

που δεν μπορώ να μιλήσω…

Ήχοι και κινήσεις

που νεκρώνουν στην έξοδο…

Χαϊδεύω το κορμί μου…

Φτύνω τις σκέψεις μου…

Με αγαπώ περισσότερο

από κάθε άλλη φορά…

Ανοίγω το παράθυρο

και στέκομαι στον 60^ο όροφο…

Σαν να ξύπνησα από

σεξουαλικό λήθαργο…

Ηδονή…

Είμαι

Είμαι η νεράιδα που έρχεται

στα όνειρα σου…

Είμαι η μήτρα

που σε ξαναγεννά…

Είμαι η πιο ακριβή

σου αγάπη…

Είμαι αυτή που ξεσκίζεις τις νύχτες

με τον φαλό σου…

Είμαι αυτή που

σε αγκαλιάζει τις νύχτες…

Είμαι αυτή που σε κοιτάζει

στα μάτια δίχως φόβο…

Είμαι αυτή που μισείς…

Είμαι η φτηνή σου πόρνη…

Ξένη

Νιώθω το κορμί μου να βουλιάζει… 

προσπαθώ να κρατηθώ να μην πέσω...

αλλά έχω ήδη φτάσει στο μαύρο κενό…

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μόνο δυστυχία… πόνο... 

αμφιβολία… μίσος… κούραση… αγαμία… 

σχέσεις από συνήθεια, ανασφάλεια, βόλεμα… όχι από ερώτα…

Λες και όλοι να ήταν σε χειμερία νάρκη και να μην έχουνε ξυπνήσει

και να μην υπάρχει καμία περίπτωση να ξυπνήσουνε…

Όλοι τους σακάτες… αδικημένοι… μόνοι… 

ξένοι στο ίδιο τους το σώμα… ξένοι με την ψυχή τους…

Μίζεροι… με το βλέμμα κατεβασμένο… ένοχοι για κάποια αιτία που δεν έμαθαν ποτέ… παραδομένοι… ηττημένοι…

Τους συμμερίζομαι… και την ίδια στιγμή τους σιχαίνομαι,

γιατί τους νιώθω να κρέμονται από τον λαιμό μου 

ζητιανεύοντας λίγο οίκτο ακόμα…

Νιώθω το στομάχι μου κόμπο… νιώθω αηδιασμένη… 

αφήστε με να νιώσω λίγο τον ήλιο να μου καίει το κορμί… 

αφήστε με να ερωτευτώ… 

να χορέψω ξέφρενα γύρω από όλες μου τις λύπες… 

αφήστε με να έρχομαι κάθε βράδυ σε οργασμό… 

αφήστε με να ουρλιάζω σε όποιον μου γυρνάει την πλάτη…

αφήστε με να ξεσκίζω κάθε τι μου χαλάει την ομορφιά μου… την ελευθερία μου… 

αφήστε με να αγαπήσω… 

αφήστε με να μπορώ να αντέχω τον εαυτό μου…

Θα μείνω άγρυπνη μέχρι να ζήσω όπως θέλω εγώ, όχι εσείς… 

θα φτύνω στο κάθε μίζερο εγώ σας… 

θα υμνώ κάθε τι πρόστυχο… παράνομο… 

κάθε τι που εσείς καταδικάζετε… 

θα αγκαλιάζω κάθε τι που εσείς ποδοπατάτε… 

θα πιστεύω σε κάθε τι που εσείς θεωρείτε χαμένο…  

 θα σκοτώνω κάθε τι  που με πονάει… 

θα ζωγραφίζω κάθε νύχτα συνθήματα στις πόρτες των 10όροφων κτιρίων σας… 

στα παράθυρα των σπιτιών σας… στα αμάξια σας…