Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Άτιτλο






















Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να βρεθώ εκεί
που όλα θα είναι όμορφα…
που το δύσκολο θα είναι να πληγώσεις κάποιον
και όχι να τον αγαπήσεις.
Που το κακό θα είναι τόσο καλά κρυμμένο μέσα μας
που ποτέ δεν θα καταφέρνει να βγαίνει προς τα έξω
και να ξεσκίζει οτιδήποτε βρεθεί μπροστά του.
Που ο εγωισμός θα κοιμάται
και που τίποτα μα τίποτα δεν θα τον ξυπνήσει
για να σκοτώσει κάθε προσπάθεια.
Που οι νάρκισσοι θα είναι βαλσαμωμένοι
για να τους κοιτάμε και να αισθανόμαστε τυχεροί
που δεν είναι εδώ.
Που το μίσος και ο φθόνος θα είναι θαμμένα
τόσο μα τόσο βαθειά στη γη
που τίποτα μα τίποτα δεν θα μπορέσει να τα αναστήσει
και να βάλουν φωτιά σε ότι γλυκό και αθώο.
Που η μοναξιά θα είναι
ως μία άσχημη πτυχή της ιστορίας των ανθρώπων,
όπως ο πόλεμος…
Και που ποτέ μα ποτέ δεν θα “ ξαναέρθει”,
για να ποδοπατήσει την συντροφικότητα.
Που η βία θα είναι μόνο εφιάλτης,
που δεν θα είναι παρά μόνο ένα κακό όνειρο.
Που κανείς δεν θα πονάει, δεν θα ματώνει, δεν θα λυπάται.
Που ο έρωτας θα βασιλεύει
στην υπερβολή του… αυτή την υπέροχη υπερβολή.
Που κανείς μα κανείς
δεν θα κρυώνει, δεν θα πεινάει.
Που η δυνατότητα και το δικαίωμα της ζωής
θα είναι ίσο για όλους.
ΣΙΩΠΗ…
Ανοίγω τα μάτια μου και όλα είναι ίδια.
Το κακό μπαίνει από κάθε χαραμάδα.
Που έχει γίνει ασφυκτικά δύσκολο να αγαπήσεις
και τόσο τρομακτικά εύκολο να πληγώσεις.
Που ο εγωισμός καίει σχεδόν κάθε σώμα
και σε τσακίζει δίχως δεύτερη σκέψη.
Που το μίσος και ο φθόνος
κυριαρχούν και καταλήγουν στην εγκληματική βία.
Που η μοναξιά είναι απομόνωση εξ’ επιλογής.
Που ο πόνος και η λύπη
έγιναν πλέον γνώριμα.
Που το αίμα κυλάει σε κάθε τοίχο,
πόρτα, παράθυρο, δρόμο.
Που κρυώνουν, πεινάνε.
Και το δικαίωμα της ζωής τους έχει αφαιρεθεί
με την βίαιη, τερατώδη απόφαση κάποιων.
Που ο έρωτας,
Αχ… ο έρωτας είναι μη αναγνωρίσιμος, ανύπαρκτος.
Φοβάμαι…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου