Συναγερμός

Ξεριζώνω τα μέσα μου,

υποφέρω που δεν μπορώ να δώσω

όσα θα ήθελα.

Παλεύω με φίδια

και ύαινες,

για να μην σε ακουμπήσει

τίποτα και κανείς,

μην πληγωθείς.

Ζωγραφίζω τον χάρτη

της πόλης που θα είναι

η πιο όμορφη,

το πιο καρποφόρο χώμα

για να φυτέψεις τα όνειρα σου,

να είσαι ένα βήμα

πιο κοντά στην αίσθηση

του στόχου σου.

Τα λόγια

που δεν ειπώθηκαν

και κρύφτηκαν

σε ένοχες κινήσεις,

που μου γκρεμίζουν

τον δρόμο αυτόν

που χτίζω μέρα με τη μέρα,

λίγο – λίγο.

Δεν θέλω να περπατάς,

θέλω να πετάς

και ας κουραστούν

τα δικά μου πόδια.

Φτάνω να πετάξω

δίπλα σου...

η πτώση θα προκαλέσει

αδιόρθωτες ζημιές.

Μην πέσουμε...

σε παρακαλώ...

Εκείνος

Ένα μικρό κοριτσάκι

που έχει το χεράκι της

στην πίσω τσέπη του παντελονιού του.

Φιγούρα ψηλή,

με μάτια σαν κυπαρίσσι.

Περπάτησαν πολλούς δρόμους μαζί,

της έλεγε πολλές ιστορίες,

της έφτιαχνε “κουκούλι”

στο κρεβάτι της το χειμώνα

για να μην κρυώνει.

Καπνίζαν παρέα,

τις ήσυχες νύχτες του καλοκαιριού.

Της δίδαξε το πάθος,

την τρέλα.

Της ζέσταινε τις πατούσες

μέσα στα μακρυά του πόδια.

Μια θολή μορφή,

με μουστάκι,

όμορφος,

να στέκεται στο παράθυρο

με ένα τσιγάρο.

Η εικόνα παγώνει

και σπάει σε χίλια κομμάτια.

Ξεριζώνεται εκείνο το “όλο”

από μέσα της.

Ξυπνάει και είναι 30.

Κοιτάζεται στον καθρέφτη

γυμνή και βλέπει τα κόκαλα της,

βλέπει να του μοιάζει.

Αρχίζει να κλαίει.

Γιατί; γιατί;

Το μόνο που αισθάνεται

είναι φόβος,

ότι δεν θα ζήσει όπως θα ήθελε.

Όλα καταρρέουν,

όλα γίνονται χιλιάδες παγωμένα

γυαλιά στα πόδια της.

Τα όνειρα της γίνονται νιφάδες.

Ένας τεράστιος κρότος,

ένα τεράστιο μπαλόνι

σκάει στο πρόσωπό της

και την γεμίζει κομμάτια

από ματωμένες σκέψεις,

που κυλάνε στο κορμί της,

στο πάτωμα.

Τρομοκρατία εκ των έσω.

Τρομοκρατία εκ των έξω.

Και οι ημέρες είναι τόσο

ειδυλλιακές για να ονειρευτείς.

Για ποια ευτυχία;

Για ποια όνειρα,

να κρατήσει το δικό της παιδί

στην αγκαλιά της;

Για ποια ταξίδια με τον έρωτα της;

Όταν ξαφνικά,

η εικόνα της απόλυτης

αγάπης και έρωτα,

καίγεται εν μια νυκτί;