21ος αιώνας

Βροχή αστεριών γύρω μας
και ο κόσμος σωπαίνει.
Γυμνά κορμιά,
στητά, λευκά στήθη
με κατακόκκινες ρόγες,
στητά πέη γεμάτα
νιότη και έρωτα.
Ανάσες ηδονής,
ταντρικές νύχτες.
Οράματα.
Γυμνά κορμιά,
βασανισμένα,
αποστεωμένα
και ριγμένα στους λάκκους.
Νεκρά γεννητικά όργανα,
τρομαγμένα πρόσωπα.
Ανάσες πόνου και μάτια γεμάτα
εφιαλτική θλίψη.
Ιστορία.
Εσύ κόσμε,
απάνθρωπε,
τύραννε.
Που με ψευδαισθήσεις
φτιάχνεις ιδανικές εικόνες
και το μόνο που υπάρχει,
σε κάθε βήμα,
είναι βάλτοι,
με μαύρη πηχτή πίσσα,
που ρουφάνε τα πάντα.
Βάλτοι,
σβάστικες,
που καταπίνουν κάθε
διαφορετικότητα,
κάθε ίχνος ελευθερίας.

Νιώθω στη πλάτη μου
καρφιά,
που τις νύχτες γυρίζουν
αργά και μπαίνουν
όλο και πιο βαθιά
στο κορμί μου.
Δεν κοιμάμαι πια τις νύχτες.
Και την ημέρα,
κοιτάζω τον κόσμο
πίσω από τις κουρτίνες.
Φοβάμαι,
φοβάμαι,
μήπως κατασπαράξω
αυτούς που χαμογελούν,
αυτούς που ονειρεύονται,
αυτούς που ερωτεύονται.
Γιατί εγώ... δεν κοιμάμαι πια τις νύχτες.
Ζω μόνη μου,
δίχως καμία ανάσα πλάι μου.
Τους έχω ξεχάσει
τους ανθρώπους.
Μισώ τους κακούς
που με έκαναν έτσι
και δεν πιστεύω στους καλούς.

Όχι, ο δρόμος δεν είναι
καθόλου στρωμένος
με τριαντάφυλλα,
μόνο με ακίδες,
που μπαίνουν στα πόδια σου
και όσο προχωράς
αυτά ματώνουν.
Όχι, η πραγματικότητα
είναι πολύ μακρυά
από αυτό που φαντάζεσαι.
Εγώ βλέπω,
κορνίζες νεκρών
έξω από τα σπίτια,
όχι αριθμούς.
Εγώ βλέπω,
λυσσασμένα σκυλιά,
όχι χαρούμενα κατοικίδια.
Εγώ βλέπω,
έμβρυα νεκρά και
πεταμένα στις χωματερές,
όχι μπλε και ροζ μπαλόνια.
Εγώ βλέπω,
παιδιά με κομμένα κεφάλια
στις οθόνες του μέλλοντος,
όχι ποδήλατα και λαστιχάκια στους δρόμους.

Το τελευταίο πράγμα
που θα μπορούσα να κάνω,
είναι να σε γεννήσω.
Όχι για το σήμερα,
μα για το χτες, το τότε.
Όχι...
Δεν θέλω να ζήσεις εδώ.
Εδώ είναι όλα γκρι,
σκεπασμένα με στάχτες
και μυρίζει θάνατος.
Αυτό που θα κάνω
λοιπόν, για εσένα,
την τελευταία
στιγμή ευτυχίας μου,
είναι να σε σκοτώσω,
πριν καν γεννηθείς,
μέσα στα ίδια μου τα σπλάχνα.
Θα βρω έναν τρόπο,
αλλά θα σε σκοτώσω εγώ,
με τα ίδια μου τα χέρια,
τα έντερα,
τους πνεύμονες,
την μήτρα,
όχι αυτοί.

Εγώ δεν κοιμάμαι πια τις νύχτες.

Γυναίκες Ι για το περιδικό ΕΝΕΚΕΝ Τεύχος 33ο

Το ποίημα Γυναίκες Ι δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ.
http://enekenperiodiko.blogspot.gr/

Για να διαβάσετε το ποίημα Γυναίκες Ι ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο.
http://irregularminds.blogspot.gr/2014/04/blog-post.html

Αυτό το μέρος.

Σκάβω με τα νύχια μου,
σκάβω βαθιά στη γη
να βγω σε ένα μέρος,
που δεν θα υπάρχουν συρμάτινοι τοίχοι,
"στρατόπεδα συγκέντρωσης"
για να κρατάνε συγκεντρωμένους ανθρώπους,
προορισμένους για ημέρες
δυστυχίας και βασανιστηρίων.
Σε ένα μέρος,
που δεν θα βρίσκονται κλεισμένοι σε κελιά,
"ψυχιατρεία"
άνθρωποι που το μυαλό τους τρέχει
"κολασμένοι", να καταπίνουν φάρμακα.
Σε ένα μέρος,
που δεν θα καίγονται γυναίκες ελεύθερες
"μάγισσες".
Κολυμπάω στο βυθό της θάλασσας,
να βγω σε ένα μέρος,
που δεν θα σκοτώνουν παιδιά
γιατί πατάνε στη γή που δεν τους ανήκει.
Σε ένα μέρος,
που οι ρομαντικοί, οι ευαίσθητοι, οι δίκαιοι
δεν θα κρατιούνται
στα λευκά κελιά, ως απειλή.
Θέλω να βρω αυτό το μέρος,
που δεν θα κοιτάζω γύρω μου
και θα νιώθω την ψυχή μου
να μαυρίζει, να μαραίνεται.
Θέλω να βρω αυτό το μέρος,
που δεν θα βασιλεύει ο θάνατος και ο πόνος.
Θέλω να βρω αυτό το μέρος.
με ακούς...;

Γυναίκες Ι

Γυναίκες μέσα στους αιώνες
Σκληρές, πονεμένες,
νέες, μεγάλες.
Γυναίκες με σκισμένα χέρια,
με ηλιοκαμένα πρόσωπα.
Γυναίκες με ματωμένα πανιά
ανάμεσα στα σκέλια τους.
Γυναίκες που γεννάνε
μόνες σε υπόγεια.
Γυναίκες νύφες,
σε αγνώστους.
Γυναίκες χήρες.
Γυναίκες με νεκρά παιδιά.
Γυναίκες βιασμένες
απο τους πατεράδες τους.
Γυναίκες πόρνες.
Γυναίκες τροφοί.
Γυναίκες που είναι
μανάδες στα 12 τους χρόνια.
Γυναίκες γυμνές.
Γυναίκες μόνες.
Γυναίκες σύζυγοι πλουσίων.
Γυναίκες ερωμένες.
Γυναίκες όμορφες.
Γυναίκες δυστυχισμένες.
Γυναίκες μέσα στους αιώνες.
Γυναίκες ορφανές,
μεγαλώνοντας μωρά αδέρφια.
Γυναίκες άτεκνες.
Γυναίκες μητέρες επαναστατών.
Γυναίκες ανήλικες στους δρόμους,
να πουλάνε ευχαρίστηση.
Γυναίκες σπουδαίες.
Γυναίκες εξόριστες.
Γυναίκες μετανάστριες,
στριμωγμένες στα τρένα, στα πλοία.
Γυναίκες φυλακισμένες.
Γυναίκες να κουβαλάνε
βαριά καλάθια στους ώμους.
Γυναίκες με παιδιά που λιμοκτονούν
στην αγκαλιά τους.
Γυναίκες νεκρές.
Γυναίκες ανοργασμικές.
Γυναίκες παθιασμένες.
Γυναίκες μέσα στους αιώνες.
Γυναίκες κακές.
Γυναίκες καταπιεσμένες.
Γυναίκες δολοφονημένες.
Γυναίκες που δίνουν
τα παιδιά τους.
Γυναίκες δούλες.
Γυναίκες στα ψυχιατρεία.
Γυναίκες είδωλα.
Γυναίκες μανάδες, γιαγιάδες, κόρες.
Γυναίκες μέσα στους αιώνες.

Φασισμός

Μεγάλα στόματα
περιφερόμενα στις πλατείες μας
καταπίνουν κάθε στιγμή
ευτυχίας, ελευθερίας, αγάπης.
Μεγάλα στόματα
έξω από τις πόρτες μας
καταπίνουν τις νύχτες
που ερωτευόμασταν ασύδοτα.
Μεγάλα στόματα
στους δρόμους
να πυροβολούν το αύριο
να βάφουν τα παράθυρα μας με αίμα.
Μεγάλα στόματα
αηδιαστικά στόματα
γεμάτα αίμα στόματα
γεμάτα μίσος.
Είναι παντού...παντού.
Έπαψα να βγαίνω βόλτες τη νύχτα
τρομάζω, βλέποντας τους
να μας διαλύουν.
Έπαψα να βγαίνω βόλτες τα πρωινά
σιχαίνομαι, βλεποντάς τους
να αυξάνονται.
Τη μισώ αυτήν την πόλη
τη γεμίσανε σκουπίδια
και αφήσανε τα γουρούνια
να τα τρώνε.
Άσπρες στολές με κουκούλες
μαύρα ρούχα με κράνη.
Το ίδιο πρόσωπο πάντα
μέσα σους αιώνες.
Ανατριχιάζω στο άκουσμα του,
τα μάτια μου κλαίνε στην ύπαρξη του.
Πρέπει να πεθάνει,
πρέπει να τον σκοτώσουμε
και γρήγορα... μας καταπίνει.

Μαύρες σκιές

Τα σώματα ριγούν,
οι φωνές βουλιάζουν στον βάλτο
των χυδαίων, μαύρων σκέψεων.
Πρόσωπα άδεια, μόνο μαύρες σκιές.
Γυναίκες δίχως στήθη,
άντρες δίχως στόματα.
Εδώ δεν γεννιούντε παιδιά,
δεν υπάρχει τίποτα
που να θυμίζει το χθές
και να προσμονά το αύριο.
Γυμνοί με λευκά
αποστεωμένα κορμιά,
αποκρουστικοί.
Πρόσωπα άδεια, μόνο μαύρες σκιές.
Εδώ δεν πεθαίνει κανείς,
δεν ακούγεται τίποτα.
Είναι τα πάντα
σκοτεινά και παγωμένα.

Βενιαμίν

Γεννήθηκα πρόωρα,

αλλά αυτό ποτέ κανείς δεν το έμαθε

και ήτανε όλοι εκεί.

Όλοι περίμεναν τα μεγάλα πράγματα,

κανείς δεν ξαφνιάστηκε

όταν δεν κατάφερα τίποτα.

Πατάω στο χώμα

και βουλιάζει.

Eίμαι ο Βενιαμίν.

Αυτά τα μεγάλα μου μάτια,

τους υποσχέθηκαν πολλά,

κανείς δεν έστρεψε το βλέμμα

όταν δεν κατάφερα τίποτα.

Ήταν όλοι εκεί

με χειροκρότησαν,

κανείς δεν με εμπόδισε

να κρύψω το όνειρο

στη ντουλάπα.

Πατάω στο χώμα

και βουλιάζει.

Eίμαι ο Βενιαμίν.

Ήτανε όλοι εκεί
ευτυχισμένοι

στην αποφοίτηση μου,

ήτανε τόσο σημαντικό!
Συγχαρητήρια.

Ήμουνα μόνη,

σε μια αίθουσα νοσοκομείου,

ένα μωρό που δεν γεννήθηκε ποτέ.

Τα μάτια μου καίνε,

έτοιμα να τους κάψουν όλους.

Τα λόγια μου γυαλιά

μου κόβουν τον λαιμό.

Οι γροθιές μου ανοίγουν

τη γη.

Πατάω στο χώμα

και βουλιάζει...

Είμαι ο Βενιαμίν.

Αγαθονίκη.

Το φως του ήλιου

πέφτει στα μαλλιά της,

τα γαλαζοπράσινα μάτια της

σε κοιτάζουν, γεμάτα αγάπη.

Τα κόκκινα χείλη της

σου μιλάνε με την πιο ζεστή φωνή

που έχεις ακούσει ποτέ.

Απλώνει τα απαλά της χέρια

να σε κρατήσει στην αγκαλιά της,

αυτή την αγκαλιά που μέσα της

γεμίζεις ελπίδα και στοργή.

Το γλυπτό κορμί της,

στέκεται στην πόρτα σου

έτοιμο να φύγει..

Τρέμεις, τρέμεις 

που την βλέπεις να φεύγει.

Μια τέτοια μορφή

πρέπει να μείνει αιώνια μαζί σου.

Τρέχει με ταχύτητα

που κανείς, ποτέ και πουθενά

δεν μπορεί να την πιάσει.

Δεν μπορεί να μείνει για πολύ...

Το κορμί της έχει φιλοξενήσει

πολλά κορμιά, όλοι παροδικοί.

Κανείς δεν άγγιξε την ψυχή της,

μια ψυχή κατασπαραγμένη από

τα σκυλιά της μοίρα της.

Είναι η Θέτις που αγέρωχη και όμορφη

μόνη της σώζεται και σώζει.

Είναι η Μνημοσύνη, μητέρα των ωραίων,

των ικανών, των σπουδαίων.

Είναι η Αγάπη, μητέρα των αρετών.

Είναι όλα όσα θα ήθελες...