Αγαθονίκη.

Το φως του ήλιου

πέφτει στα μαλλιά της,

τα γαλαζοπράσινα μάτια της

σε κοιτάζουν, γεμάτα αγάπη.

Τα κόκκινα χείλη της

σου μιλάνε με την πιο ζεστή φωνή

που έχεις ακούσει ποτέ.

Απλώνει τα απαλά της χέρια

να σε κρατήσει στην αγκαλιά της,

αυτή την αγκαλιά που μέσα της

γεμίζεις ελπίδα και στοργή.

Το γλυπτό κορμί της,

στέκεται στην πόρτα σου

έτοιμο να φύγει..

Τρέμεις, τρέμεις 

που την βλέπεις να φεύγει.

Μια τέτοια μορφή

πρέπει να μείνει αιώνια μαζί σου.

Τρέχει με ταχύτητα

που κανείς, ποτέ και πουθενά

δεν μπορεί να την πιάσει.

Δεν μπορεί να μείνει για πολύ...

Το κορμί της έχει φιλοξενήσει

πολλά κορμιά, όλοι παροδικοί.

Κανείς δεν άγγιξε την ψυχή της,

μια ψυχή κατασπαραγμένη από

τα σκυλιά της μοίρα της.

Είναι η Θέτις που αγέρωχη και όμορφη

μόνη της σώζεται και σώζει.

Είναι η Μνημοσύνη, μητέρα των ωραίων,

των ικανών, των σπουδαίων.

Είναι η Αγάπη, μητέρα των αρετών.

Είναι όλα όσα θα ήθελες...