Μισή

Σηκώθηκε πιο νωρίς απ' ότι συνήθως.

Έξω δεν είχε ξημερώσει

και τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια

αναβόσβηναν ακόμα στα μπαλκόνια.

Στο στόμα της είχε τη γεύση από τα γλυκά των ημερών

είχε στη μύτη της την μυρωδιά του σπιτιού που μεγάλωσε

και μια θαλπωρή αγκάλιαζε το κορμί της,

αυτή η θαλπωρή των παιδικών και εφηβικών της χρόνων.

Έφτιαξε έναν ζεστό καφέ

και έστρωσε στο τραπέζι το κατάλευκο τραπεζομάντηλο.

Είχε ανοίξει όλα τα παράθυρα

και έμπαινε μέσα ο παγωμένος αέρας.

Άρχισε σιγά σιγά και σταθερά

να κόβει ένα ένα τα δάχτυλα του αριστερού χεριού της.

Δεν έβγαλε τον παραμικρό ήχο.

Κάθε ένα που έκοβε

το έβαζε σε μια λεκάνη γεμάτη καυτό νερό και οινόπνευμα.

Ύστερα, άρχισε να κόβει

το αριστερό της στήθος.

Συνέχισε με το να σκάψει

τα αριστερά πλευρά της.

Αφού έσκισε όλη της την σάρκα

έσπασε ένα ένα τα πλευρά της

και τα έβαλε και αυτά στη λεκάνη.

Άφησε για το τέλος,

τον αριστερό εσωτερικό μηρό της.

Έσκισε την σάρκα της

και τράβηξε τον μύν της έξω,

τον έκοψε σε τέσσερα κομμάτια.

Τα έπλυνε όλα με απόλυτη προσοχή και συνέπεια.

Και τα έλουσε με το άρωμα της.

Πέρασε σε κάθε ένα μια κλωστή

και τα έβαλε σε μικρά κουτάκια δώρου.

Το κάθε ενα είχε και έναν παραλήπτη.

Είχε και ένα για τον Αλέξη, ένα για τον Μιχάλη, ένα για τον Τζουλιάνι, ένα για τον Παύλο.

Την βρήκανε κρεμασμένη από το λευκό τραπεζομάντηλο.

Ο καφές της ήτανε απείραχτος.

Όλοι ήθελαν ένα κομμάτι της.

Ήθελε όλοι να είναι ικανοποιημένοι.

Μια ολόκληρη ζωη – σκόρπια -

μέσα σε 20 κουτάκια δώρου

και ενα ματωμένο τραπεζομάντηλο.

Ελεύθεροι

Θα σε περιμένω στη γωνία, Τοσίτσα και Πατησίων
θα φοράω μαύρα, όπως πάντα.
Δεν θα έχω κινητό μαζί μου.
Στείλε τις γάτες στη μάνα μου και καναδυό πράγματα μας
για να μας θυμάται.
Μην πάρεις τίποτα μαζί σου,
να φορέσεις και εσύ μαύρα, στα έχω κρεμάσει στη πόρτα του δωματίου.
Την πόρτα μην την κλειδώσεις και τα κλειδιά άφησε τα επάνω της.
Άφησε και εσύ το κινητό σου.
Θα βρεθούμε στις 9:00.
Θα είναι η πρώτη μας συνάντηση ελεύθεροι.
Μην λησμονήσεις τίποτα και μην κοιτάξεις πίσω σου.
Μην φοβάσαι, θα είμαστε πάντα,
εγώ και εσύ.
Αυτή τη φορά,
χωρίς δεσμά, χωρίς πρέπει.
Θα σε περιμένω στη γωνία, Τοσίτσα και Πατησίων.
Θα φοράω μαύρα, όπως πάντα.
Θα περπατήσουμε όλη την Αθήνα,
μέσα σε αυτά τα ερωτικά της φώτα,
ελεύθεροι.
Δεν θα χρειαστεί να ξανηζήσουμε πνιγμένοι και παγιδευμένοι
με την σκέψη μας στο αύριο.
Ο θάνατος έτσι και αλλιώς παραμονεύει.
Όλα είναι εφήμερα,
όλης μας η ζωη είναι μια στιγμή, ένα πέρασμα από εδώ.
Μην σε τρομάζει τίποτα, θα είμαστε πάντα,
εγώ και εσύ.
Δεν θα πνίγουμε πια τους λυγμούς μας στο μαξιλάρι,
θα είμαστε έξω
και θα σκοτώνουμε αυτούς που δολοφονούν.
Τώρα πια θα φωνάζουμε,
θα βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια, δεν θα υπάρχει τοίχος,
θα ζούμε μέσα στην ωμή και βίαιη αλήθεια.
Θα σε περιμένω στη γωνία, Τοσίτσα και Πατησίων,
θα φοράω μαύρα, όπως πάντα.
Όχι, δεν θα αποξενωθούμε,
πάντα θα υπάρχει η κατάλληλη, η πιο ερωτική, η πιο ρομαντική στιγμή
- μέσα στις φωτιές -μέσα στους καπνούς -μέσα στις φωνές
πάντα θα υπάρχει η στιγμή
που θα ερωτευόμαστε ξανά από την αρχή,
που θα φιλιόμαστε και ο κόσμος θα βουβαίνει.
Όχι, εμείς δεν θα είμαστε φονιάδες,
φονιάδες είναι αυτοί,
που δηλητηριάζουν κάθε μέρα
τον ουρανό που κοιτάμε,
τα παιδιά που γεννάμε.
Εμείς, θα σκοτώνουμε όλους αυτούς τους φονιάδες.
Εμείς, θα σώσουμε,
τον ουρανό,
τα παιδιά.
Μην τρομάζεις, θα είμαστε πάντα,
εγώ και εσύ.
Εσύ θα σκάβεις τους λάκκους τους
και εγώ θα τους σκοτώνω -εξ' επαφής-
να βλέπω τον τρόμο στα σιχαμένα μάτια τους,
τον τρόμο που τόσους αιώνες σπέρνουν.
Θα σε περιμένω στη γωνία, Τοσίτσα και Πατησίων,
στις 9:00
θα φοράω μαύρα, όπως πάντα.
Η πρώτης μας νύχτα για την υπόλοιπη ζωη μας,
ελεύθεροι.


















,

Απο-χωρισμός

Αυτή η σιωπή

μετά τη χίμαιρα.

Αυτή η σιωπή

μετά τον τυφώνα.

Αυτή η σιωπή

μετά τα μπάχαλα Τοσίτσα – Στουρνάρη.

Αυτή η σιωπή

Και όλη αυτή η κόλαση που φέρνει μαζί της.

Αυτή η εκκωφαντική σιωπή.

Σωπαίνω για τις ημέρες

που κάναμε όνειρα.

Σωπαίνω για τις νύχτες

Που κάναμε έρωτα.

Σωπαίνω για την αγάπη

που τελικά, πονάει τόσο.

Σωπαίνω για αυτά τα χρόνια

που μοιραζόμασταν τις ανάσες μας.

Σωπαίνω για την εικόνα σου

που διαλύεται σε εκατοντάδες μόρια

που περιστρέφονται γύρω μου

και ύστερα πέφτουν στο πάτωμα.

Σωπαίνω για όσα δεν μπορώ να εξηγήσω.

Σωπαίνω για όσα δεν μπορώ να αντέξω.

Σιωπή.

Πριν το χειρουργείο, σιωπή.

Οι γιατροί εξηγούν στους συγγενείς

τι ακριβώς θα κάνουν.

«Λοβοτομή

Μεταμόσχευση καρδιάς

Αφαίρεση όγκου από την ψυχή

Αιμοκάθαρση

Απόξεση μήτρας

Το χειρουργείο θα διαρκέσει αρκετά.

Πρέπει να παραμείνει δυνατή και όλα θα πάνε καλά.»

Σιωπή.

Ανοίγω τα μάτια μου

και βρίσκομαι στο κρεβάτι,

εσύ δεν είσαι δίπλα μου.

Δεν ακούγεται η ανάσα σου, ούτε η δική μου.

Σιωπή.

Μην τους πεις

Μην τους πεις πως έγιναν όλα.
Μην τους πεις την αλήθεια.
Μην τους πεις πως με βρήκες.
Μην τους πεις για τον τόσο πόνο.
Μην τους πεις ότι οι νέοι
δεν θα μπορέσουν να ονειρευτούν,
ότι οι γέροι θα πεθαίνουν
για ένα κομμάτι ψωμί.
Μην τους πεις ότι όλα είναι
στημένα, προγραμματισμένα.
Μην τους πεις ότι δεν θα αγαπηθούν,
ότι ο έρωτας διαρκεί μόνο λίγα λεπτά.
Μην τους πεις ότι γεννήθηκαν
με άρρωστα κύτταρα
και ότι ο θάνατος θα πονέσει τόσο.
Μην τους πεις την αλήθεια.
Μην τους πεις ότι δεν υπάρχουν
δάση, λουλούδια,
ότι οι θάλασσες στέρεψαν.
Ότι όλα όσα βλέπουν είναι μια εικονική πραγματικότητα,
δισεκατομμύρια, καλά στοιβαγμένα πίξελ.
Μην τους πεις ότι υπήρχανε βουνά και ποτάμια
και γίνανε όλα ασφαλτωμένοι δρόμοι.
ότι δεν σώθηκε τίποτα, δεν επέζησε κανείς
και όσοι σωθήκανε περιμένουν τον θάνατο.
Μην τους πεις πόσοι χαθηκανε στον αγώνα.
Μην τους πεις ότι δεν καταφέραμε τίποτα.
Μην τους πεις την αλήθεια.
Μην τους πεις την ιστορία της γης,
τους αγώνες, τα όνειρα, την ελευθερία.
Μην τους πεις για όλα όσα είδαμε,
όλα όσα ζήσαμε,
για αυτόν τον μαύρο πόνο
που δηλητηρίαζε τα πνευμόνια μας.
Μάθε τα παιδιά να κοιτάζουν στα μάτια μέσα, βαθειά.
Να μιλάνε με την καρδιά.
Να κινούντε με την ροή του αίματος.
Μην τους πεις την αλήθεια.
Μην τους πεις πως με βρήκες.

Εικόνες

Είναι αυτές οι εικόνες,

που χαράζουν τα μέσα σου.

Είναι αυτές οι εικόνες,

που όταν τις φέρνεις στο νου

αυτή η πληγή σε πονάει τόσο.

Είναι αυτές οι εικόνες,

που όσο και να θέλεις να ξεχάσεις

αυτές είναι πάντα εκεί.

Η αίσθηση φεύγει

μα οι εικόνες μένουν

και αυτές είναι που γεννούν

τα συναισθήματα.

Αυτές σου γεμίζουν τα χείλη

με γέλιο,

αυτές με πίκρα.

Αυτές είναι η μνήμη,

η ανάμνηση,

η θύμηση.

Είναι οι πρώτες εικόνες

που σαν παιδί θυμάσαι.

Είναι αυτές οι εικόνες,

που δεν θέλεις να πάψεις να βλέπεις

όταν πεθάνεις.

Είναι αυτές οι εικόνες,

που τόσο βίαια στριμώχνεις μέσα σου.

Είναι όλα όσα ακούς,

βλέπεις,

αισθάνεσαι.

Είναι αυτές οι εικόνες,

που φοβάσαι να δεις

και άλλες τόσες που λαχταράς να δεις.

Είναι αυτές οι εικόνες,

που κάνουν τη καρδιά να σταματήσει

και να ξεκινήσει.

Είναι αυτές οι εικόνες,

που φτιάξανε όλο αυτό τον κόσμο.

Κλείνεις τα μάτια,

όσο σφιχτά και να τα κρατήσεις,

είναι εκεί.

Κράτησε τα ανοιχτά

και μην φοβάσαι.

Αν κάτι μπορείς να κάνεις,

είναι να τις αλλάξεις.

Μέσα στα μάτια

είναι μόνο εικόνες.

Η ζωή είναι

μια αδιάκοπη παρουσίαση εικόνων.

Μην γυρνάς το βλέμμα,

μην κρυφοκοιτάζεις,

κοίτα τον κόσμο κατάματα

και σε παρακαλώ,

μην φοβάσαι,

άλλαξε τον.

Σπασμός

Κάθε πρωί ξυπνάει στις 7 παρά τέταρτο,

βουρτσίζει τα δόντια της

και χτενίζει τα μαλλιά της,

τα πιάνει ψηλά, σφιχτά.

Καθαρίζει το σπίτι και στις 2 μαγειρεύει.

Στις 5 σερβίρει το φαγητό

και ύστερα, πλένει τα πιάτα.

Στις 7 κάνει γυμναστική

για να διατηρεί το κορμί της.

Στις 11 φοράει το σέξι νυχτικό της

και την πηδάει ο άντρας της.

Στις 1 τα ξημερώματα σηκώνεται αργά

από το κρεβάτι της

και κάθεται γυμνή στο σαλόνι,

μέχρι τις 4 καπνίζει κοιτάζοντας το ίδιο σημείο.

Όλα είναι μια επαναλαμβανόμενη κίνηση.

Η ίδια εικόνα,

ξανά

και 

ξανά.

Το επόμενο πρωί η πόλη θα είναι σιωπηλή

και από τη πόρτα της θα στάζει αίμα.

Εκείνο το πρωί,

θα πνίξει τον άντρα της με το μαξιλάρι,

θα βιάσει μέχρι θανάτου την υπάλληλο της ΔΕΗ,

θα κόψει το λαρύγγι του διευθυντή της τράπεζας,

θα κρεμάσει όλους τους μπάτσους από τα ίδια τους τα έντερα,

θα κάψει τα σπίτια όλων όσων αγαπάει,

θα βρεθεί ξεκοιλιασμένη

στην μέση της Εθνικής οδού Αθηνών - Πατρών.

Τα μάτια της θα είναι ορθάνοιχτα

και θα χαμογελάει.

Ήθελε να τους ελευθερώσει όλους.

Δεν άντεχε άλλο

αυτή την επαναλαμβανόμενη κίνηση,

την ίδια εικόνα,

ξανά

και

ξανά.

Έλεγε.

"Οι ευαίσθητοι δεν μπορούν να επιβιώσουν εδώ" .

Η πρώτη ποιητική συλλογή της Πόππης Δέλτα “Δολοφονία εκ προμελέτης” κυκλοφορεί στις 20 Μάιου 2017 από τις αυτο-οργανωμένες εκδόσεις ΚΕΝΟΤΗΤΑ.

Mια σύγχρονη αποπνικτική ατμόσφαιρα αποτυπώνεται μέσα από τις βίαιες λέξεις, τις ποιητικές εικόνες και τις διηγήσεις τραυματικών αναμνήσεων που ξεδιπλώνονται σε κάθε σελίδα αυτού του βιβλίου.

Μια νέα σκοτεινή ποιήτρια που ζει σήμερα στο κέντρο της Αθήνας κάνοντας απεγνωσμένες προσπάθειες να επιβιώσει διαφυλάσσοντας την ευαισθησία και την αγωνία για μια ζωή χωρίς καταπιεστικές υποχρεώσεις, εκβιασμένες επιλογές και επιβεβλημένα αδιέξοδα.Την ίδια στιγμή, και αυτή όπως όλοι μας, καταδιώκεται από σκοτεινές αποτρόπαιες σκέψεις που τρώνε τα σωθικά της, μανίες καταστροφής και εκδίκησης, βίαιο ερωτισμό, όνειρα που μετατρέπονται σε εφιάλτες.

Η Πόππη Δέλτα δημιουργεί μια ποίηση οριακών ψυχικών καταστάσεων και σκληρότητας για τον αναγνώστη.

http://voidnetwork.gr/2017/05/17/dolofonia-ek-promeletis-poppi-delta-poiitiki-sullogi

Ερωτικό ΙΙΙ

Και η γη γυρίζει

και οι άνθρωποι γυρίζουν.

Όλα γυρίζουν γύρω από

τον εαυτό τους.

Και γεννιούνται ακόμα

παιδιά μέσα από

μεγάλους έρωτες.

Και υπάρχουνε ακόμα

ρομαντικοί, ευαίσθητοι,

υπάρχουνε ακόμα ποιητές.

Υπάρχουνε ακόμα

παρέες αγοριών ή κοριτσιών

που γυρνάνε στους δρόμους,

χαρούμενοι, ελεύθεροι.

Τους ακούω τα βράδια

και αναπολώ τις δικές μου

εκείνες στιγμές.

Θα σε βρω

στον σταθμό Ευαγγελισμός,

εκεί που σε συνάντησα

για πρώτη φορά

και κατάλαβα ότι

εσύ είσαι αυτός ο έρωτας

που μου κόβει την ανάσα,

αυτή η αγάπη που με πονάει.

Θα σε βρω

στον σταθμό Λαρίσης,

εκεί που με περίμενες

να σχολάσω από τη δουλειά

και πηγαίναμε σπίτι.

Και όταν σε έβλεπα

ξεχνούσα πόσο μισούσα

τα πάντα στη ζωή μου,

και θυμόμουν γιατί

τελικά τα αντέχω όλα αυτά.

Θα σε βρω

στο κέντρο της πόλης,

εκεί που μεθάγαμε

με τους φίλους μας

και γυρίζαμε ξημερώματα

πιο ερωτευμένοι από κάθε άλλη φορά,

πιο μαζί από κάθε άλλη φορά.

Θα σε βρω

σε εκείνη την ταράτσα

που ανεβαίναμε

και ονειρευόμασταν το αύριο,

ζωγραφίζαμε την πορεία μας

στον χάρτινο ουρανό.

Ακόμα το πρωί

ξυπνάω και έχω

την γεύση του καφέ

στο στόμα μου,

από το πρωινό φιλί σου πριν φύγεις.

Ακόμα έχω την μυρωδιά σου

στο κορμί μου.

Ακόμα μένω στην μία πλευρά

του κρεβατιού,

γιατί στην άλλη είσαι εσύ.

Ακόμα φτιάχνω τον καφέ

σου για να σε ξυπνήσω

και να τον πιούμε παρέα.

Η γη γυρίζει,

οι άνθρωποι γυρίζουν,

εσύ γύριζες γύρω από εμένα

και το μόνο που μπορούσα

να δω μέσα στον ίλιγγο σου

ήτανε τα μάτια σου

και ο ήχος του γέλιου σου

και ο ήχος του δικού μου.

Θα σε βρω

σε εκείνο το όμορφο μέρος

που πάντα σου έλεγα να πάμε.

Θα το καταλάβεις,

θα έχει παντού λουλούδια,

θα μυρίζει άνοιξη,

θα έχει πορφυρά χρώματα,

θα με βρεις εκεί

να σε περιμένω

και θα κρατάω στα χέρια μου

εκείνο τον χάρτη που είχαμε ζωγραφίσει,

θα κρατάω στα χέρια μου

όλα τα όνειρα μας

και πολλά πολλά ζαχαρωτά

που σου αρέσουν.

Γιατί είμαστε ακόμη εδώ;

Θέλω να σου μιλήσω,
για την ελευθερία,
για τον έρωτα.
Το μαζί
να σημαίνει να μην πνίγεται
ο ένας από τον άλλον.
Ο έρωτας
να σημαίνει
όχι πάντα μόνο εγώ και εσύ.
Θέλω να σου μιλήσω,
για την μοναξιά.
Που την έχουμε ανάγκη
και τελικά αυτή μας κατατρώει.
Η φυλακή είναι
παντού γύρω μας.
Μπορούμε
να ζήσουμε ελεύθεροι;
Θέλω να σου μιλήσω,
Τι λες να φύγουμε μακρυά;
Να φύγουμε
από το γνωστό κάδρο.
Να μην είμαστε ίδιοι.
Ναι, και εγώ φοβάμαι,
αλλά, περισσότερο
με τρομάζει αυτό το κάδρο.
Θέλω να σου μιλήσω,
έχω ανάγκη να ξανά ερωτευτώ.
Όχι, όχι κάποιον άλλο,
εσένα, εμένα, την κάθε ημέρα.
Ναι το ξέρω,
προσπαθείς,
και ότι κάνεις,
είναι για εμάς.
Μα,
θέλω να κάνουμε έρωτα
κάθε μέρα,
όχι μόνο Παρασκευή και Σάββατο,
και να κοιμόμαστε όταν ξημερώνει
όχι από τις 11.
Θέλω να σου μιλήσω,
δεν θέλω να φοβάμαι
τον θάνατο.
Μα, δεν με τρομάζει αυτός,
αλλά ότι
θα με πλακώσει το σπίτι.
Η μοναξιά του,
η καθημερινότητα του,
οι ανάγκες του.
Δεν θέλω να πεθάνεις
πρώτος εσύ,
δεν θα μπορέσω να συνεχίσω
χωρίς εσένα.
Μα ούτε και εγώ
να πεθάνω πρώτη,
δεν θα μπορέσω να σε αφήσω πίσω.
Μαζί, μαζί.
Θέλω να σου μιλήσω,
πάμε να φύγουμε.
Τίποτα δεν μας ανήκει.
Τίποτα δεν μας χαρίζεται.
Είναι όλο ένα φιάσκο.
Όσο μένουμε εδώ,
θα μισήσουμε
ο ένας τον άλλον,
γιατί πάντα κάτι θα μας λείπει.
Χτίζοντας αυτή τη ζωή
γκρεμίσαμε μια άλλη,
της ελευθερίας μας.
Δεν θέλω να μας καταπιεί
ο χρόνος.
Ξέρω όπου και να πάμε,
ο πόνος θα μας ακολουθεί.
Μα,
είναι αβάσταχτο
ότι "πληρώνουμε" αυτόν τον κόσμο
που σκορπάει θάνατο
και χτίζει μόνο φυλακές.
Θέλω να σου μιλήσω,
αυτή τη βδομάδα
δεν πήγα στη δουλειά
γιατί τους σιχαίνομαι όλους
και πιο πολύ το αφεντικό.
Θέλω να σου μιλήσω,
το νοίκι δεν το έβαλα στην τράπεζα,
το κράτησα,
και στο σούπερ μάρκετ
πήρα μόνο κονσέρβες,
τα πιο πολλά ρούχα μας
και τα έπιπλα μας τα χάρισα.
Είμαστε έτοιμοι,
πάμε.
Θέλω να σου μιλήσω,
θέλω να σου μιλήσω,
γιατί είμαστε ακόμη εδώ;

Τελευταίος σταθμός το χώμα

Αυτόχειρες.
Λευκά, σταρένια,
κίτρινα, μαύρα,
κορμιά.
Νέα, γέρικα,
αδύνατα, χοντρά,
γυμνά, ντυμένα,
μυώδες, χαλαρά,
κορμιά.
Ψηλά, κοντά,
όμορφα, άσχημα,
καμμένα από τον ήλιο,
λευκά σαν γάλα,
ένα μόνο του,
πολλά μαζί,
θλιμμένα, χαρούμενα,
κακοποιημένα, χαϊδεμένα.
Κορμιά.
Αυτόχειρες.
Δάχτυλα.
Πατούσες.
Αστράγαλοι.
Γόνατα.
Μάτια.
Μηροί.
Γεννητικά όργανα.
Στέρνα.
Ώμοι.
Αγκώνες.
Σπλάχνα.
Γλώσσες.
Καρποί.
Λαιμοί.
Γνάθοι.
Μέτωπα.
Γεννητικά όργανα ενωμένα.
Κορμιά που
γίνονται ένα.
Κορμιά
λιωμένα στην άσφαλτο.
Κορμιά με
μεταμοσχευμένα όργανα.
Κορμιά
με όγκους.
Κορμιά
θαμμένα στο χώμα.
Ο ήχος του χώματος
πάνω στο φέρετρο.
Ο ήχος του χώματος
πάνω στο φέρετρο.
Σε λίγα λεπτά,
χάνονται όλα.
Ο ήχος του χώματος
πάνω στο φέρετρο.
Νεκρά κορμιά,
μέσα σε ξύλινα κουτιά
ντυμένα με λευκό σατέν.
Τελευταίος σταθμός,
το χώμα.
Σκοτάδι.
Ο ήχος του χώματος
πάνω στο φέρετρο.

Απογραφή Πληθυσμού

Η ιστορία έγραψε:
26.000.000 νεκροί
του Ολοκαυτώματος.
3.595.000 νεκροί
στο Βιετνάμ.
25.000 νεκροί του
Ελληνικού Εμφυλίου.
Έτος 1930-1960.
Ρεκόρ θυμάτων.
Νεότερη ιστορία:
Ο πόλεμος συνεχίζεται.
Θύματα - Ανυπολόγιστα.
Αίτια - Λιγότερο εμφανή.
Διάρκεια - Άγνωστη.
7.000 νεκροί
στη Μεσόγειο.
470.000 νεκροί
στη Συρία.
9.000 νεκροί
στη Τουρκία.
84 νεκροί
στη Γαλλία.
100 ψυχικά ασθενείς
στην Αφρική.
12 νεκροί
στη Γερμανία.
Έτος 2016.
Μεσόγειος - Νεκροί λόγω πολέμου.
Συρία - Νεκροί λόγω πολέμου.
Τουρκία - Νεκροί λόγω πολέμου.
Γαλλία - Νεκροί λόγω πολέμου.
Αφρική - Νεκροί λόγω πολέμου.
Γερμανία - Νεκροί λόγω πολέμου.
Αιματοβαμμένε κόσμε
πουθενά δεν ησυχάζεις.
Δισεκατομμύρια θάνατοι.
Μαζική παγκόσμια αυτοκτονία.
Στις ταράτσες κάθε κτιρίου,
βρέθηκαν απλωμένα,
εντόσθια, καρδιές, πνεύμονες,
γεννητικά όργανα, μάτια.
όλοι οι δρόμοι είναι
βαμμένοι με αίμα.
Ούτε ένας επιζών.
Αίτια - Φτώχεια, καταστροφές, βία, ρατσισμός, πόλεμος, πόλεμος, πόλεμος.
Μη βιώσιμη πραγματικότητα.
Πληθυσμός γης - Μηδέν.
Έτος - Μέλλον.

Ημερολόγιο

Μου άφησες το χέρι
και πριν προλάβω να
σου φωνάξω,
είχες ήδη εξαφανιστεί.
Τίποτε δεν είναι ίδιο
χωρίς εσένα.
Μακάρι να υπήρχες
κάπου,
να μπορώ να σου μιλήσω.
Νεκρός
δίχως μνήμα.
Μου λείπει τόσο
η φωνή σου,
η μυρωδιά σου,
τα μάτια σου.
Μου φωνάζεις;
Μήπως δεν σε ακούω;
Άφησες και εκείνη
μόνη.
Σε αγαπούσε τόσο.
Κοιτάζω τα μάτια της
και ξέρω,
δεν θα τα ξαναδώ
τόσο λαμπερά
όπως όταν ήσουν εκεί,
δίπλα της.
Κοιτάζω τις μέρες
να περνάνε
πίσω από το
παράθυρο μου.
Πως αλλάζουν οι εποχές.
Πόσοι τα κατάφεραν
και σήμερα;
Πόσοι πέθαναν;
Πόσοι έχασαν κάποιον;
Πόσοι έγιναν ευτυχισμένοι;
Αισθάνομαι
τη ψυχή μου
να φεύγει λίγο, λίγο.
Μακάρι να μπορούσα
να πάρω το πόνο
όλων αυτών εκεί έξω.
Μακάρι να μπορούσα
να σε βρω.
Μακάρι να μπορούσα
να ξαναδώ τη
λάμψη στα μάτια της.
Μακάρι να μπορούσα
να πάρω τη μοναξιά
και τη πίκρα της.
Μακάρι να μπορούσα
να κάνω το κόσμο
καλύτερο,
ομορφότερο,
ελεύθερο.
Μακάρι η αγάπη
να άντεχε στο χρόνο.
Μακάρι να έκλεινα
τα μάτια μου
και να κοιμόμουν
όπως όταν ήμουν παιδί.
Μακάρι να έμενα
πάντα παιδί.
Μακάρι να μπορούσα
να φύγω.
Μακάρι να έβρισκα
εκείνη τη στιγμή
ευτυχίας
και να την πάγωνα
στο χρόνο.
Μακάρι η καρδιά μου
να χτυπούσε
όπως κάποτε.
Μακάρι τα πόδια μου
να τρέχανε
όπως κάποτε.
Και τα μάτια μου
να βλέπανε
όπως κάποτε.
Μακάρι να μου κρατούσες
πάλι το χέρι,
να μου σκούπιζες
τα μάτια
και να μου έδειχνες
"Να ο δρόμος σου, περπάτησε και μη φοβάσαι."
Μακάρι να έκλεινα
τα μάτια μου
και όταν τα άνοιγα
να βρισκόμουν βρέφος
στη ζεστή της αγκαλιά.
Μακάρι να μπορούσα
να σβήσω
όλο το σκοτάδι.