ερωτικό IV

Ακόμα δεν έχω γράψει το πιο ερωτικό μου

ποίημα για εσένα.
Θα μιλάει για το γυμνό κορμί, 
που περίτεχνα είναι πλασμένο.
Πόσο ακριβείς είναι οι γραμμές σε όλα του τα σημεία.
Θα μιλάει για τα πορφυρά χείλη, 
με πόση λεπτότητα είναι σχηματισμένα.
Θα μιλάει για τα μάτια, με πόση ζωντάνια και 

έμπνευση είναι εκεί και σε κοιτάζουν.
Θα μιλάει για τα μαλλιά σου, ω, αυτό το λαμπερό τους χρώμα 

και η απίστευτα μαλακή υφή τους.
Οι πιο όμορφες παλέτες χρωμάτων,
με προσεκτικές γραμμές και καθαρά πινέλα
σε ζωγράφισαν αγάπη μου.
Ακόμα δεν έχω γράψει το πιο ερωτικό μου 
ποίημα για εσένα.
Θα μιλάει για την σπάνια καλοσύνη
και την απρόσμενη σοφία.
Θα μιλάει για αυτή τη τεράστια,
κατακόκκινη καρδιά που έχεις,
πόσο σταθερά και ήρεμα χτυπάει πάντα.
Θα μιλάει για την αγάπη,
την αγάπη που μου έχεις.
Για την αγάπη μου,
τη πιο βαθειά, πιστή  μου αγάπη.
Που ξεκινάει τόσες χιλιάδες χρόνια πριν,
για εσένα, μόνο για εσένα.
Θα μιλάει για τον ηρωισμό απέναντι στο κακό.
Για το λευκό ενάντια στο μαύρο 
του κόσμου αυτού.
Θα μιλάει για το πόσο φοβάσαι τη θάλασσα,
μα για τη λατρεία που της έχω εγώ,
βουλιάζεις μέσα της.
Θα μιλάει για το ευγενικό άγγιγμα,
τον έρωτα που μου κάνεις -
μια σατέν λίμνη ηδονής.
Ακόμα δεν έχω γράψει το πιο ερωτικό μου 
ποίημα για εσένα.
Θα μιλάει για την ανάσα σου όταν κοιμάσαι,
για αυτή την ανάσα που λατρεύω
και μυρίζει Άνοιξη.
Θα μιλάει για τον ήχο του γέλιου σου,
δεκάδες όμορφες νότες
και τον ήχο που κάνουν τα δάχτυλα σου
όταν περπατάς,
που όμοιος του δεν υπάρχει, μοναδικός.
Θα μιλάει για τα χέρια σου
και το δαχτυλίδι με τη βυσσινή πέτρα που φοράς.
Θα μιλάει για τη μυρωδιά 
και τη γεύση που έχεις,
που δεν χορταίνω να γεύομαι.
Ακόμα δεν έχω γράψει το πιο ερωτικό μου 
ποίημα για εσένα.
Θα μιλάει μόνο για εσένα,
αγάπη μου,
μοναδικέ,
παντοτινέ,
ευγενικέ μου έρωτα.

Αφράτα Σύννεφα

Τα σύννεφα αλλάζουν σχήματα

τοσο γρήγορα.

Γεμίζουν και αδειάζουν 

τόσο γρήγορα.

Κινούνται τόσο γρήγορα.

Είναι όμως φορές,

που γεμίζουν τόσο αργά

και γίνονται αφράτα, 

λευκά, βαμβακερά.

Ειναι φορές που

κινούνται τόσο αργά

και σε ενα μόνο σύννεφο

μπορείς να φτιάξεις δεκάδες σχέδια.

Χάνονται οι μέρες

που κινούνται όλα αργά,

που προλαβαίνεις να τα δείς,

να τα χορτάσεις.

Που είναι λευκά.

Ο ήχος της αστραπής 

όταν χτυπάει στο χώμα.

Ο ήχος των κυμάτων στα βράχια.

Ο ήχος της αμμουδιάς τη νύχτα.

Η μυρωδιά της βροχής.

Η μυρωδιά του ηλιοκαμένου δέρματος.

Η μυρωδιά του έρωτα.

Το χρώμα της χαράς.

Το χρώμα του φόβου.

Το χρώμα της απόγνωσης.

Η αίσθηση του Όλου

και η αίσθηση του Κενού.

Φαντάσου...

                                                                                                        Στην Σίσσυ,

Σε αποχωρίζομαι

Τον ήξερα τον Θάνατο

άκουγα τόσο συχνά για Εκείνον.

Δεν τον είχα γνωρίσει

έως τώρα από κοντά.

Αυτό που είχα καταλάβει

για Αυτόν,

ήτανε ότι είναι σκληρός,

αδιάλλακτος, ξαφνικός,

αδυσώπητος, βίαιος

και στις πιο τυχερές περιπτώσεις,

ίσως γαλήνιος.

Δεν είχε Πάρει

κάποιον δικό μου

που να αγαπώ πολύ.

Έτσι, υπήρχε πάντα

μια απόσταση ασφαλείας

μαζί του.

Τον είδα λοιπόν,

να τριγυρνάει μήνες τώρα

γύρω γύρω

από το κρεβάτι Της.

Τόσο χλωμός, ψηλός,

ψυχρός, με σάπιο μώβ δέρμα, γυμνός.

Τον αντιπαθούσα,

αλλά τον πλεύριζα

για να Την πάρει κοντά του,

ταλαιπωρούνταν!

Τον γνώρισα λοιπόν επίσημα

εκείνο το Σάββατο.

Στο ανέκφραστο μέτωπο Της

Στο άψυχο σώμα Της

Στα κλειστά Της μάτια

Στη νεκρή μορφή Της.

Εκείνος ήτανε εκεί,

στο πλάι της.

Του ήμουν υπόχρεη

που Την είχε ξεκουράσει,

Την είχε ελευθερώσει πια.

Τον σιχαινόμουν όμως τόσο,

ήθελα να φύγει!Να φύγει!

Όταν φίλησα το μέτωπο Της

ήτανε τόσο παγωμένο

που έκανε το αίμα μου

πηχτό, χωρίς ρύση.

Κάτω απο τον καυτό ήλιο του Ιούλη,

μαυροντυμένες, της τραγουδούσαμε

το τελευταίο, τον χαιρετισμό,

το αγαπημένο της τραγούδι.

Ο ήλιος έκαιγε τους ώμους μας,

Εκείνη ήτανε δροσερή,

ήρεμη, ήτανε ήδη απούσα.

Το τελευταίο "κρεβατάκι της",

έτσι έλεγε. 

Το χώμα είναι βαρύ,

είναι βαρύ, είναι βαρύ!

Όταν πια Εκείνη χάθηκε,

Ο Θάνατος με αποχαιρέτησε,

"Είς το Επανιδείν", μου είπε.

Του χρωστάω, για αυτή τη φορά.

Μα, μην έρθει ποτέ στιγμή

να μου χρωστάει Εκείνος.

                                                                                               Καλό σου ταξίδι

Της Γης τα Καλοκαίρια

Η μυρωδιά από τα νυχτολούλουδα
ο αέρας που μυρίζει θάλασσα
οι σιγανές κουβέντες από τα μπαλκόνια,
είναι που φέρνουν το καλοκαίρι.
Όλες εκείνες τις στιγμές που γέμιζαν
την ψυχή σου ευτυχία, απλή, ακατέργαστη ευτυχία.
Περνάνε τα καλοκαίρια, μεγαλώνει ο Χρόνος.
Η μυρωδιά απο τα νυχτολούλουδα
ο αέρας που μυρίζει θάλασσα
οι σιγανές κουβέντες στα μπαλκόνια
μένουν ίδια.
"Τι μας έχει μείνει; 20 καλοκαίρια ακόμα",
όπως λέει και ένας φίλος.
Δεν αισθάνομαι προσμονή
για αυτά που θα έρθουν, βαριά η ψυχή.
Αισθάνομαι θλίψη για αυτά
που περάσανε, για αυτή την ευτυχία της ψυχής.
Ο χρόνος μεγαλώνει και γύρω του
τυλίγεται ο Κόσμος, που φοράει
το βαρύ κουστούμι της Ιστορίας.
Και όσο και να αλλάζει το σκηνικό,
Αυτός φοράει ξανά και ξανά
το ίδιο βαρύ κουστούμι.
Που όσο μεγαλώνει
τόσο παλιώνει και βρωμάει.
Έχει αυτή τη μυρωδιά του θανάτου.
Κάθε χιλιετία, ο Κόσμος, γίνεται όλο
και πιο γέρος, πιο άσχημος, πιο βρώμικος,
πιο μοχθηρός,πιο αδυσώπητος.
Η Ιστορία γράφεται
κάθε φορά χειρότερα.
Πιο τρομακτικά, πιο βασανιστικά, πιο τραγικά.
Μαύρες πλερέζες φοράει η Γη,
μα Αυτή ξέρει, είναι δυνατή.
Έχει θάψει αμέτρητα κορμιά μέσα της,
έχει καεί ζωντανή ξανά και ξανά,
έχει πνίγει ξανά και ξανά.
Μαύρες πλερέζες φοράει η Γη,
μα Αυτή ξέρει, όταν πια όλοι
θα φύγουμε και θα την αφήσουμε ήσυχη να πεθάνει,
τότε θα ξαναγεννηθεί πιο δυνατή
και όμορφη από πότε.
Και αν ξανά έρθουμε εδώ,
σκουλίκια να είμαστε, να μην κάνουμε άλλο κακό.
Γιατί, μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε, κακό.
Ας ζήσουμε λοιπόν αυτά τα 20 καλοκαίρια
με μαύρες πλερέζες κεντημένες με ευτυχία.
Μακάρι.

Για την Κατερίνα

Εμείς είμαστε οι μαυροντυμένοι 

άνεμοι που μυρίζουμε τσιγάρα 

και μπαρούτι

τρέχουμε στα στενά και στις πλατείες 

ψιθυρίζοντας συνθήματα

στα σταυροδρόμια.

Μαζευόμαστε στα σπίτια μας
μέχρι τα ξημερώματα
και μιλάμε για την ελευθερία.
Στόχος είναι να παραμείνει
η ψυχή στη θέση της,
να μείνει η ψυχή απείραχτη.

Να μας κοιτάς στα μάτια μέσα,
μην φοβάσαι!
Ναι, τον μυρίζουμε τον φόβο
αλλά δεν δαγκώνουμε.
Τους φοβισμένους,
τους σκλάβους της μετριότητας
και της συνήθειας,
αυτούς μόνο τους λυπόμαστε.

Περπατάμε στο δρόμο
και γυρίζει το στομάχι μας,
γεμίζει αηδία από αυτήν
την ψεύτικη,
άκρως συντηρητική,
ανατριχιαστικά αηδιαστική κοινωνία!
Παντού, παντού 

είναι ξαμολημένοι φασίστες, 

συντηρητικοί μαλάκες
και ανοργασμικοί!
Παντού σε όλες τις χώρες,
αισθανόμαστε αυτή την αηδία
που έχει ανοίξει τα πόδια της
και γεννάει τέρατα,
φασισμός
συντηρητισμός
καπιταλισμός.

Φροντίστε να γεννήσετε παιδιά
που θα συνεχίσουν τον αγώνα.
Να γίνουμε τόσοι πολλοί
που να πνιγεί η γη
στο μαύρο - κόκκινο!

Εμείς είμαστε οι μαυροντυμένοι
άνεμοι που μυρίζουμε τσιγάρα

και μπαρούτι.
Θα μείνουμε παρέα μέχρι το τέλος.
Να μου βάλετε φυλαχτά
και την Κατερίνα παρέα!

Για την Κατερίνα Γώγου