Κοιτάζω το αύριο κρυμμένη πίσω
από τις δαντελένιες κουρτίνες της.
Κάθε όνειρο μοιάζει ενοχικό
και εξωπραγματικό.
Αρρώστησα με τις ξινισμένες μούρες,
τους ρόλους, τις απαιτήσεις, τους ψυχαναγκασμούς,
το βάρος των άλλων πάνω μου,
το στήσιμο στον τοίχο για την καθημερινή αναφορά.
Η γαμημένη αυτή εξαρτώμενη σχέση,
που φτύνει το φαΐ στο στόμα σου...
Άμεση ανάγκη
για να κοπούν τα δεσμά...
Άμεση απομάκρυνση
από την λαιμητόμο...
από την ηλεκτρική καρέκλα...
από την κρεμάλα...
Αιώνια αγάπη για αυτά
τα λευκά της χέρια...
