Μαύρες σημαίες

Βρωμάει αυτός ο τόπος – βρωμάει από τα γεννοφάσκια του.

Μισώ τα πάντα σε αυτόν –

εκτός από τη φύση – αυτή την αγαπώ.

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ – όχι δεν προσεύχομαι, μην είσαι ανόητος!

Σκέφτομαι η επόμενη ημέρα να είναι αυτή που θα βρω επιτέλους

τη δύναμη να σταθώ μπροστά στο καθρέφτη και να βάλω τους αντίχειρες

μου στα μάτια μου και να τα τραβήξω έξω.

Να ξεσκίσω το λαιμό μου με τα νύχια μου -  να τραβήξω τον φάρυγγα μου έξω

και να τον κόψω με το ψαλίδι.

Με τους αγκώνες μου να τρυπήσω τα πλευρά μου και να τα σπάσω ένα-ένα.

Με την φτέρνα μου να μπω μέσα στη μήτρα μου

και να την κλωτσήσω δυνατά να πεταχτεί έξω από το σώμα μου.

Και ύστερα -  όταν θα έχω τελειώσει να έχει γεμίσει ο κόσμος –

διαμελισμένα σώματα.

Να στάζουν από τους ορόφους των κτιρίων αίματα –

να γεμίσουν όλοι οι δρόμοι κόκκινο – βαθύ – πικρό – πηχτό αίμα.

Να τους πνίξει αυτή η έντονη μυρωδιά του!

Ύστερα – ύστερα θα σβήσει η δική τους βρώμα – αυτή η λέρα που έχει απλωθεί

παντού στον κόσμο και σκοτώνει 16 χρονών αγόρια, βιάζει ανήλικα κορίτσια,

κόβει μισθούς, αιχμαλωτίζει πολιτικούς ήρωες, καίει δάση, στερεύει ποτάμια,

κάνει βασιλιάδες αφεντικά, χαιδεύει δολοφόνους  και  δεν τιμωρεί!

Ύστερα λοιπόν -  θα είναι όλη η Γης μια σταγόνα αίμα.

Δεν θα υπάρχουν μανάδες – κόρες – γιοί – αδέρφια – εραστές – φίλοι.

Δεν θα υπάρχουν καλοί – κακοί – φασίστες – αριστεροί.

Δεν θα υπάρχω εγώ ή εσύ.

Μην γίνεσαι ανόητος ξανά – φυσικά έχω σκεφτεί το μετά -  τη νίκη μας.

Όταν σωπάσουν οι κραυγές – οι σειρήνες – όταν σωπάσει  Αυτός ο κόσμος

τα παιδία -  που κρυφά θα έχουμε γεννήσει θα βγούν από τα κελάρια

γυμνά – αγνά – καθαρά – μόνο με τη μαύρη σημαία της Λουίζ Μισέλ,

του Νέστορα Μάχνο στα χέρια τους.

Θα συναντηθούν στο κέντρο της Γης –

θα κρατηθούν χέρι  - χέρι και με μια δυνατή πνοή θα καθαρίσουν όλο το αίμα –

δεν θα υπάρχει τίποτα – μόνο τα δάση, οι θάλασσες, οι παραλίες, τα ποτάμια,

τα βουνά, τα ζώα.

Από εκείνη τη στιγμή θα γραφτεί η πρώτη ημέρα της ανθρώπινης ύπαρξης στη Γη.

Από εκεί  - από τις μαύρες σημαίες στα χέρια των παιδιών μας.

 

Διανοητική κατάρρευση

 

Αισθάνομαι μια βελόνα να μπαίνει στο πίσω μέρος του κρανίου μου –

δεν μπορεί κανείς πια να μιλήσει – να πεί την αλήθεια του –

πρόσεχε τι λες, πώς το λες, σε ποιόν το λες.

Όχι! Θέλω να μιλήσω – να πω αυτό που αισθάνομαι –

Αυτό που μου καίει τα σπλάχνα!

Τι περιμένεις να μπω 2 μέτρα κάτω από το χώμα;

Αγαπώ αυτό που κάνω – μισώ τα αφεντικά – ΟΛΑ!

Όλοι τους είναι σιχαμένοι μύκητες!

Μετράμε τα καλοκαίρια γιατί μόνο αυτά έμειναν

να ζήσουμε ελεύθεροι – ήρεμοι – ευτυχισμένοι.

Να ερωτευττούμε – να κάνουμε έρωτα.

Έχω έναν σκοτάδι μέσα μου σαν πλάκα –

για τους γονείς – από εκεί μαθαίνουμε την ενοχή και πώς να λέμε ψέματα!

Κατάρα μου δίνω αν γίνω έτσι!

Πονάει όλο μου το σώμα – και το δικό του –

Πενθήμερη 8ωρη εργασία – σκατά στο λάκκο τους!

Ξαπλώνουμε τα βράδια στο κρεβάτι μας και πλέον δεν ονειροπολούμε,

αγκαλιά και να σκάμε στα γέλια σαν μικρά παιδιά.

Είμαστε τόσο κουρασμένοι που γυρίζουμε ο ένας την πλάτη του στον άλλο

και κοιμόμαστε βαθειά – για να ξεχάσουμε την επόμενη ίδια μέρα που μας περιμένει.

Λυπάμαι αγάπη μου – που γίναμε δέσμιοι της καθημερινότητας – της κανονικότητας –

της κοινωνίας – των γονιών μας.

Δεν θα σταματήσω να ονειρεύομαι και να σχεδιάζω την απόδραση μας!

 

Στην Άνδρο

Η μορφή που φεύγει ρυθμικά

Η ζεστή άμμος που γλύφει τα δάχτυλα σου.

Η αλμύρα που γεύεσαι στα χείλη σου

Το κόκκινο - ζεστό δέρμα από το μεσημεριανό ήλιο.

Η θάλασσα που τρέχει σε όλα τα σημεία του κορμιού σου.

Η μυρωδιά των νησιώτικων σπιτιών το πρωί.

Η δροσιά της νύχτας που όμοια της στο κόσμο δεν υπάρχει.

Η αίσθηση των σεντονιών στο γυμνό καμένο κορμί.

Τα γλυκά ζουμιά του καρπουζιού που τρέχουν στο πηγούνι.

Τα γέλια στο αυτοκίνητο στη διαδρομή μετά τη θάλασσα.

Τα μεθύσια στις βραδινές παραλίες.

Ο ήχος της θάλασσας.

Η κορνίζα το πρωί από το παράθυρο της κουζίνας.

Ο καφές στην πλακόστρωτη αυλή, με γυμνά πόδια και φαρδιές μπλούζες.

Η γλυκιά μυρωδιά στο δέρμα από τα αντηλιακά και τις κρέμες.

Τα γέλια γύρω από το τραπέζι.

Το υπέροχο , ζεστό γεμάτο αγάπη φαγητό.

Οι πιο τρυφερές καλημέρες.

Οι πιο γλυκιές καλημέρες.

Η βόλτα στη Χώρα.

Οι βουτιές από τα βράχια.

Οι σοβαρές κουβέντες που δεν ολοκληρώνονται ποτέ.

Οι αγκαλιές.

Ο αποχωρισμός που δεν θέλεις να φτάσει ποτέ.

Η θλίψη της επόμενης ημέρας.

Ο μεγάλος ερωτικός Εμπειρίκος.

Τα τραγούδια στο αυτοκίνητο.

Τα φώτα στο λιμάνι τη νύχτα.

Ο αέρας που χαιδεύει το πρόσωπο.

Τα ρούχα που ανταλλάζονται για την βραδινή βόλτα.

Ο φάρος στην ευθεία των βράχων - Η Μικρά Αγγλία.

Η απόλυτη - ακατέργαστη χαρά.

Καλοκαίρι

Μαζί

Μυρωδιές