Περίεργη… ευγενική μορφή,
ξαπλώνει δίπλα μου.
Ανοίγει τα ζωγραφισμένα
χέρια του και με αγκαλιάζει.
Ο θόρυβος της πόλης
σταματά, η εικόνα παγώνει…
και νιώθω
μόνο την δική μου και την δική του ανάσα…
Μεθάω λοιπόν
για τις νύχτες
έρωτα…
οργασμού… ηδονής…
Φωτογραφίζω τα γυμνά
μας κορμιά...
Ακούω μόνο
τα αναφιλητά μας…
Γελάω…
για τον έρωτα
που ζήσαμε σε κάποια
άλλη πόλη,
σε κάποια
άλλη ζωή.
Φωνάζω
γιατί χαθήκαμε
σ’ αυτή την πόλη...
σε αυτή την ζωή…
Χαθήκαμε…
Λυπάμαι γιατί…
θα συναντηθούμε πάλι…
σε
κάποια
άλλη
πόλη
κάποια
άλλη
ζωή…
Μέχρι τότε όμως…
είναι πολλές οι νύχτες…
πολλά τα κορμιά…
που θα περάσουν…
από πάνω μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου