Ημερολόγιο

Μου άφησες το χέρι
και πριν προλάβω να
σου φωνάξω,
είχες ήδη εξαφανιστεί.
Τίποτε δεν είναι ίδιο
χωρίς εσένα.
Μακάρι να υπήρχες
κάπου,
να μπορώ να σου μιλήσω.
Νεκρός
δίχως μνήμα.
Μου λείπει τόσο
η φωνή σου,
η μυρωδιά σου,
τα μάτια σου.
Μου φωνάζεις;
Μήπως δεν σε ακούω;
Άφησες και εκείνη
μόνη.
Σε αγαπούσε τόσο.
Κοιτάζω τα μάτια της
και ξέρω,
δεν θα τα ξαναδώ
τόσο λαμπερά
όπως όταν ήσουν εκεί,
δίπλα της.
Κοιτάζω τις μέρες
να περνάνε
πίσω από το
παράθυρο μου.
Πως αλλάζουν οι εποχές.
Πόσοι τα κατάφεραν
και σήμερα;
Πόσοι πέθαναν;
Πόσοι έχασαν κάποιον;
Πόσοι έγιναν ευτυχισμένοι;
Αισθάνομαι
τη ψυχή μου
να φεύγει λίγο, λίγο.
Μακάρι να μπορούσα
να πάρω το πόνο
όλων αυτών εκεί έξω.
Μακάρι να μπορούσα
να σε βρω.
Μακάρι να μπορούσα
να ξαναδώ τη
λάμψη στα μάτια της.
Μακάρι να μπορούσα
να πάρω τη μοναξιά
και τη πίκρα της.
Μακάρι να μπορούσα
να κάνω το κόσμο
καλύτερο,
ομορφότερο,
ελεύθερο.
Μακάρι η αγάπη
να άντεχε στο χρόνο.
Μακάρι να έκλεινα
τα μάτια μου
και να κοιμόμουν
όπως όταν ήμουν παιδί.
Μακάρι να έμενα
πάντα παιδί.
Μακάρι να μπορούσα
να φύγω.
Μακάρι να έβρισκα
εκείνη τη στιγμή
ευτυχίας
και να την πάγωνα
στο χρόνο.
Μακάρι η καρδιά μου
να χτυπούσε
όπως κάποτε.
Μακάρι τα πόδια μου
να τρέχανε
όπως κάποτε.
Και τα μάτια μου
να βλέπανε
όπως κάποτε.
Μακάρι να μου κρατούσες
πάλι το χέρι,
να μου σκούπιζες
τα μάτια
και να μου έδειχνες
"Να ο δρόμος σου, περπάτησε και μη φοβάσαι."
Μακάρι να έκλεινα
τα μάτια μου
και όταν τα άνοιγα
να βρισκόμουν βρέφος
στη ζεστή της αγκαλιά.
Μακάρι να μπορούσα
να σβήσω
όλο το σκοτάδι.