Η μυρωδιά από τα νυχτολούλουδα
ο αέρας που μυρίζει θάλασσα
οι σιγανές κουβέντες από τα μπαλκόνια,
είναι που φέρνουν το καλοκαίρι.
Όλες εκείνες τις στιγμές που γέμιζαν
την ψυχή σου ευτυχία, απλή, ακατέργαστη ευτυχία.
Περνάνε τα καλοκαίρια, μεγαλώνει ο Χρόνος.
Η μυρωδιά απο τα νυχτολούλουδα
ο αέρας που μυρίζει θάλασσα
οι σιγανές κουβέντες στα μπαλκόνια
μένουν ίδια.
"Τι μας έχει μείνει; 20 καλοκαίρια ακόμα",
όπως λέει και ένας φίλος.
Δεν αισθάνομαι προσμονή
για αυτά που θα έρθουν, βαριά η ψυχή.
Αισθάνομαι θλίψη για αυτά
που περάσανε, για αυτή την ευτυχία της ψυχής.
Ο χρόνος μεγαλώνει και γύρω του
τυλίγεται ο Κόσμος, που φοράει
το βαρύ κουστούμι της Ιστορίας.
Και όσο και να αλλάζει το σκηνικό,
Αυτός φοράει ξανά και ξανά
το ίδιο βαρύ κουστούμι.
Που όσο μεγαλώνει
τόσο παλιώνει και βρωμάει.
Έχει αυτή τη μυρωδιά του θανάτου.
Κάθε χιλιετία, ο Κόσμος, γίνεται όλο
και πιο γέρος, πιο άσχημος, πιο βρώμικος,
πιο μοχθηρός,πιο αδυσώπητος.
Η Ιστορία γράφεται
κάθε φορά χειρότερα.
Πιο τρομακτικά, πιο βασανιστικά, πιο τραγικά.
Μαύρες πλερέζες φοράει η Γη,
μα Αυτή ξέρει, είναι δυνατή.
Έχει θάψει αμέτρητα κορμιά μέσα της,
έχει καεί ζωντανή ξανά και ξανά,
έχει πνίγει ξανά και ξανά.
Μαύρες πλερέζες φοράει η Γη,
μα Αυτή ξέρει, όταν πια όλοι
θα φύγουμε και θα την αφήσουμε ήσυχη να πεθάνει,
τότε θα ξαναγεννηθεί πιο δυνατή
και όμορφη από πότε.
Και αν ξανά έρθουμε εδώ,
σκουλίκια να είμαστε, να μην κάνουμε άλλο κακό.
Γιατί, μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε, κακό.
Ας ζήσουμε λοιπόν αυτά τα 20 καλοκαίρια
με μαύρες πλερέζες κεντημένες με ευτυχία.
Μακάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου