Κοιτάζω το καφέ των ματιών μου… μένω ακίνητη και αρχίζω να
κλαίω..πνιχτά..δίχως να κλείσω τα μάτια
μου… έρχονται σαν σφίγγες στο νου μου εκείνες οι στιγμές, που ένιωθα να μου
ξεριζώνεις τα μέσα μου… και νιώθω εκείνο τον ίδιο, ασφυκτικό πόνο… και την ίδια στιγμή που λυγίζουν τα
πόδια μου … άπνοια… σιωπή…
Τα σημάδια σου έχω πάνω μου και ένας λυσσαλέος θυμός
πλημμυρίζει τα μάτια μου…τα λόγια μου κοφτερά σαν τα νύχια σου..αυτή είναι η
φορά που θα πονέσεις και εσύ..να πονέσεις γιατί είσαι τόσο ψυχρός που δεν
μπορεί τίποτα να σε διαπεράσει, τίποτε να αγγίξει την ψυχή σου...θυμάμαι
αμέτρητες νύχτες να κρύβομαι σε μία γωνία και να πνίγομαι από τον πόνο σου...να
τρέμουνε τα χέρια μου..να νιώθω μόνη και ξεσκισμένη...δεν είσαι φίλος μου,
είσαι σκύλος καριόλης, που τρώει από το χέρι σου και έπειτα στο ξεσκίζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου