ΕΡΗΜΙΑ

Παντού σκόρπια κορμιά,

χέρια κομμένα,

πόδια θρυμματισμένα,

έντερα και όργανα  χυμένα στο πάτωμα,

γλώσσες δαγκωμένες,

μάτια  τυφλά.

Ανοιγμένα κρανία,

μυαλά λιωμένα,

ξεκοιλιασμένες έγκυες,

έμβρυα πνιγμένα.

Παντού τεράστια πάνελ

με κεφάλια γυαλισμένα

με φορεμένα τρομακτικά

χαμόγελα.

Όλα τα κτίρια

αμπαρωμένα με κάγκελα,

οι δρόμοι γεμάτοι φέρετρα,

Η  πόλη,

ένας τεράστιος τάφος.

Μυρωδιά αίματος

και καμένου δέρματος.

Ζω δίχως πνεύμονες,

ψάχνω να βρω πώς

έγινε όλο αυτό το μακελειό,

θυμάμαι μόνο τις τελευταίες μας λέξεις.

«να κατεβούμε στο δρόμο,

να πολεμήσουμε ενάντια,

βία στη βία,

Επανάσταση,

Ελευθερία»

Και μετά ουρλιαχτά,

κλάματα παιδιών,

τρομακτικοί ήχοι,

θάνατος… θάνατος.

Ζω δίχως πνεύμονες,

δεν υπάρχει κανείς,

ψάχνω μέρες τώρα

μέσα στα πτώματα

να σε βρω.

Κάθε μέρα θάβω

και κάποιον δικό μου.

Κάθε μέρα ξεκρεμάω κορμιά,

από τους γάντζους των σφαγείων.

Κάποιες νύχτες βγαίνουν

τα σκυλιά και μυρίζουν

μήπως κάποιος είναι ζωντανός

να τον ξεσκίσουν,

τότε φοβάμαι τόσο,

μην με βρούνε

και δεν έχω προφτάσει να σε βρω.

Είναι  μέρες  που,

τα σκυλιά μαζεύουν

κομμάτια των νεκρών

και ταΐζουν τα τεράστια

πάνελ των φρικιαστικών

αυτών κεφαλιών.

Πέρασαν τόσες μέρες,

δυσκολεύτηκα τόσο

να σε γνωρίσω,

το κορμί σου σαπισμένο,

λιωμένο,

μόνο τα μάτια σου

ήταν ακόμα ίδια,

μα με τον θάνατο μέσα τους,

ποια ήτανε η τελευταία σου εικόνα;

γιατί δεν ήμουν δίπλα σου;

Στο κενό των πνευμόνων μου,

βάζω ότι έχει απομείνει,

από το κορμί σου,

θα μείνω ακίνητη,

ελπίζω να μην με μυρίσουν

τα σκυλιά.

Κλείνω τα μάτια μου,

τώρα το μόνο που θέλω

είναι να πεθάνω και εγώ,

μαζί σου,

μαζί με όλους όσους έθαψα ,

για την επανάσταση, για την ελευθερία.