Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015

ΟΥΤΟΠΙΑ



















Αυτή ας είναι η στιγμή,
που όλα θα γεννηθούν ξανά.
Που θα ανοίξουν τα βουνά
και θάλασσες θα ξεχυθούν.
Που θα ανθίσουν
όλα τα καμένα δάση.
Που θα ακούγονται μόνο γέλια,
που θα δημιουργούν σεισμούς,
τέτοιους, που θα διαλύουν
τη δυστυχία
και θα χτίζεται
η ευτυχία.
Αυτή ας είναι η στιγμή,
που θα κρατήσω
το χέρι του παιδιού μου
και θα μπορέσω
να το κοιτάξω στα μάτια
και να του πω,
«Αυτός είναι ο κόσμος σου».
Και δεν θα δει
τον πόνο στους δρόμους,
την πείνα στα μάτια άλλων παιδιών,
την μοναξιά στα κορμιά των ανθρώπων.
Δεν θα δει
τη βία στις σχέσεις του,
θα απλώνει το
ένα του χέρι για να βοηθηθεί
και το άλλο για να βοηθήσει.
Δεν θα είναι όλα
αποστειρωμένα,
άψυχα.
Δεν θα μυρίζει θάνατος.
Αυτή ας είναι η στιγμή,
που θα του πω,
πώς στον δικό μου κόσμο
υπήρξε πολύς πόνος.
Πως δεν θα σκοτώσει,
όπως εγώ,
δεν θα θάψει,
όπως εγώ,
δεν θα βιάσει,
όπως εγώ,
δεν θα πονέσει,
όπως εγώ,
δεν θα πονέσει,
όπως εγώ.
Πως ο δικός του κόσμος,
είναι αγνός,
πως δόθηκαν πολλοί αγώνες
και χάθηκαν πολλοί.
Αυτή ας είναι η στιγμή,
που θα πεθάνω
και μαζί μου
θα πεθάνει για πάντα,
αυτός ο πόνος.
Τόσος πόνος…
Πώς τον αντέξαμε;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου