Λούζω τα μαλλιά σου με το βρόχινο νερό,
τεντώνεις πίσω τον λαιμό σου και το νερό κυλάει στο ζεστό
χώμα και φτιάχνει μικρά ποτάμια
μέσα στα οποία ονειρεύομαι για όλα όσα θα έρθουν και που θα μας
βρει το επόμενο ξημέρωμα.
Διαλέγω το πιο απαλό σαπούνι για να σε πλύνω,
αφήνεσαι στο ζεστό νερό με τα χέρια σου κρεμασμένα να στάζει
το νερό από τις άκρες των δαχτύλων σου
κάθε σταγόνα που πέφτει με ξεδιψάει, με ξεδιψάει από τη ζωή
αγάπη μου.
Ξαπλώνω δίπλα σου και ακουμπάω το αυτί μου αργά – μην σε
ξυπνήσω –
στην πλάτη σου, κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στον ήχο της
αναπνοής σου,
ο μοναδικός ήχος που με ηρεμεί, που με αγκαλιάζει τόσο
ζεστά.
Ύστερα βάζω τη μύτη μου ανάμεσα από τις ωμοπλάτες σου και παίρνω
την πιο βαθειά μου ανάσα,
μοσχομυρίζεις σαπόυνι και την μυρωδιά των λευκών σεντονιών
που είχαμε κλέψει από τότε που δουλεύαμε σε εκείνο το ξενοδοχείο,
πόσο είχαμε γελάσει,
πόσο είχαμε κουραστεί.
Δεν φτάνει αυτή η ζωή σου λέω συνεχώς,
δεν φτάνει για να σε χορτάσω αγάπη μου.
Αν υπάρχει μια ιστόρια αγάπης, τόσο δυνατής,
τότε αυτή είναι η δική μας.
Ξεγλιστράω αργά από το κρεβάτι κάθε πρωί και πριν βγεί ο
ήλιος στρέφω το βλέμμα μου ψηλά στο σύμπαν και το παρακαλώ να είσαι εσύ πάντα
καλά,
και να εγώ να μπορώ πάντα να σε κάνω ευτυχισμένο και πάντα
να μπορώ να σου λούζω τα μαλλιά σου και να σε μυρίζω, να σε φιλώ.
Κάθε βράδυ ζωγραφίζω ένα καμβά με όμορφα παστέλ χρώματα, τον
ουρανό, τη θάλασσα, τα δάση, τις αμμουδιές, τα λουλούδια,
και όταν αποκοιμηθείς ήσυχα τον κρεμάω στον ουρανό για να
δείς τον κόσμο το επόμενο πρωί όμορφο, όπως σου αξίζει αγάπη μου.
Δεν θα αφήσω πότε να δείς την ασχήμια του κόσμου αυτού, τη
δική μου ίσως.
Δεν θα αφήσω ποτέ να σου σύμβει κάτι κακό, όχι πια, τώρα
ξέρω πώς να σε προστατέψω,
έχω δυναμώσει πολύ για να μην φοβάσαι τίποτα.
Σε ξυπνάει η μυρωδιά του καφέ,
«Καλημέρα αγάπη μου», άλλη μια μέρα κοντά σου,
άλλη μια μέρα ευτυχίας και έρωτα.
Κοίτα ψηλά, όλα είναι τόσο όμορφα.
Σε αγαπώ, πάντα, κάθε φορά περισσότερο.
