Nέον επιγραφές

Nέον επιγραφές.

Μεγάλες, μικρές,

πολύ μεγάλες, πολύ μικρές,

κόκκινες, μπλε, πράσινες, κίτρινες.

Είμαι κομμάτι αυτής της πόλης την ακούω να αναπνέει από πάνω μου.

Θέλω να βγω έξω μέχρι της 7 το πρωί.

Θελα να χορέψω και να βγάλω τη μπλούζα μου

και να με κοιτάνε όλοι λυσσασμένοι να θέλουν να με πηδήξουν.

Θέλω να γνωρίσω 10 διαφορετικά άτομα,

να ακούσω για 10 διαφορετικές ζωές.

Είμαι κομμάτι αυτής της πόλης, την ακούω που ανασαίνει από πάνω μου.

Θέλω να βγω έξω και να μην με νοιάζει τι ώρα θα γυρίσω και αν θα γυρίσω.

Θέλω να φάω τυρόπιτα ξημερώματα στα σκαλιά του Συντάγματος.

Θέλω να συναντήσω αυτόν τον τύπο που θα ανταλλάξουμε ματιές

και θα έχουνε ειπωθεί τα πρώτα βασικά πράγματα.

Θέλω έναν έρωτα τόσο δυνατό που να σταματήσει για λίγο η γη να γυρίζει.

Λευκά φώτα στις λεωφόρους στοιβαγμένα στη σειρά

πάνω από τις λευκές γραμμές τις ασφάλτου.

Είμαι κομμάτι αυτής της πόλης, την ακούω να ανασαίνει από πάνω μου.

Θέλω να γυρίζω σπίτι και να πέφτω στο κρεβάτι γυμνή

με τη μυρωδιά του τσιγάρου κ του ποτού.

Θέλω να τρώω οπότε πεινάω έτοιμο φαγητό.

Θέλω το σπίτι μου να είναι σαν σπιρτόκουτο,

να χωράει μέσα μόνο εμένα και τους γάτους μου

και να βλέπει όλη την πόλη.

Είμαι κομμάτι της, την ακούω να αναπνέει από πάνω μου.

Πενθήμερη άδεια

- Πενθήμερη άδεια

γιατί το σύστημα νοιάζεται για εσένα -

Έβλεπε τα δέντρα πίσω από το βρώμικο τζάμι του αυτοκινήτου.

Τον παρέλαβε ο πατέρας του, ο ίδιος θα τον γύριζε πίσω στο κελί του.

Ήθελε να τηλεφωνήσει σε όλους τους φίλους του.

Ήθελε να τους δει όλους, μετά από δυο χρόνια.

- Πενθήμερη άδεια

γιατί το σύστημα νοιάζεται για εσένα -

Δεν μπορούσε να αγοράσει κάρτα για το κινητό του

γιατί δεν είχε ταυτότητα, του την είχανε κρατήσει.

Είχε μαζί του μόνο ένα χαρτί.

- ΑΔΕΙΑ ΠΕΝΤΕ ΗΜΕΡΩΝ

ΣΤΟ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ Μ.

ΠΤΕΡΥΓΑ Γ'

ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΠΟΛΕΩΣ

22/10/18 -

Δεν μπορούσε να κοιτάξει τον κόσμο στα μάτια.

Ήτανε τρομαγμένος.

Αγκάλιασε την κοπέλα του, που βιάια τον χωρίσανε μαζί της,

ήτανε πολύ πιο δύσκολο απ' όσο φανταζότανε.

Όταν μπήκε τον πρώτο καιρό,

από το κρατητήριο, τα σιχαινότανε όλα.

Για να παέι στο μπάνιο, φορούσε πάντα τις παντόφλες του.

Τους τελευταίους μήνες, δεν τις φοράει,

δεν τις φοράει πια.

Το κελί του δεν είναι πια φυλακή.

- Πενθήμερη άδεια

γιατί το σύστημα νοιάζεται για εσένα -

Κάθε μέρα, αυτές τις 5 μέρες, πρέπει να παρουσιάζεται

2 φορές την ημέρα στο αστυνομικό τμήμα, συνοδευόμενος από τον πατέρα του.

Σε λίγο καιρό θα αποφυλακιστεί

και φοβάται.

Όλα είναι διαφορετικά “έξω”.

Αισθάνεται αδύναμος – απρόθυμος – τρομαγμένος

για να προσπαθήσει να ξεκινήσει τη ζωη του από την αρχή.

Στο κελί του, είναι ήσυχα.

Ναι, είναι πολύ μικρό,

αλλά το έχει καθαρό.

Ναι, το παράθυρο είναι μικρό.

Στη δική του πτέρυγα είναι 40 άτομα.

Αν είσαι – ήσυχος – θα επιβιώσεις χωρίς προβλήματα.

Ναι, το φαγητό δεν τρώγεται.

Η πόρτα του κελιού, κλειδώνει στις 8:00 το βράδυ.

Θα ήθελε να έχει το κινητό του

να μπορεί να μιλάει με τους φίλους του.

Έτσι ο χρόνος θα πέρναγε πολύ γρήγορα.

Τον τελευταίο καιρό δεν βγαίνει έξω στο προ – αύλιο.

Κάνει βόλτες στον μεγάλο διάδρομο της πτέρυγας.

Με εμάς νιώθει ασφάλεια.

Με εμάς νιώθει ασφάλεια.

Δοκίμασε τα παλιά του ρούχα,

που είχανε βιαστικά μαζέψει οι άλλοι σε σακούλες σκουπιδιών,

όταν τον - έπιασαν - .

Πήρε ένα μπλε πουλόβερ,

του είπα “θα είναι ζεστό για “εκεί” μέσα”,

μου είπε “όχι, όχι, μην λες “εκεί” μέσα”.

Τελικά το πήρε, γιατί το χειμώνα κάνει παγωνιά στις φυλακές.

- Πενθήμερη άδεια

γιατί το σύστημα νοιάζεται για εσένα -

Τον αγκάλιασα τόσο σφιχτά. Ήτανε αδύνατος.

“Δεν σε φιλάω, είναι αποχαιρετισμός και δεν τους μπορώ”, είπε.

“Θα περάσει γρήγορα ο καιρός”, του είπα

ήξερα όμως ότι δεν θα περάσει γρήγορα για αυτόν ο καιρός,

αλλά αργά – εγκλωβισμένα.

Αν τον ξαναπιάνανε, τώρα, ξέρει πως είναι μέσα η φυλακή, δεν θα φοβότανε,

δεν θα έχανε το μυαλό του,

όπως τους πρώτους έξι μήνες.

Φοβάται το έξω, τελικά.

Ο εγκλεισμός, διδάσκει.

Ο εγκλεισμός, σωφρονίζει.

Ο εγκλεισμός σε τρώει, σε τρώει, σε τρώει.

- Πενθήμερη άδεια

γιατί το σύστημα νοιάζεται για εσένα -

Η ζωή

Η ζωή, φοράει κοντά φουστάνια

με δαντελωτά εσώρουχα.

Σου κλείνει το μάτι

και γλείφει τα χείλη της.

Έχει υπέροχο σώμα

και μοσχομυρίζει καλοκαίρι.

Κάθεται απέναντι σου

και σε κοιτάζει με αυτό

το λάγνο βλέμμα,

ανοίγει αργά τα πόδια της.

Όταν τη πλησιάσεις

σου αντιστέκεται, Λολίτα.

Η ζωή, θέλει βιασμό.

Να της ανοίξεις τα πόδια,

να της δαγκώσεις τα στήθη.

Όταν της κάνεις έρωτα,

όταν δεν την κοιτάς στα μάτια,

σου εμφανίζεται μαυροφορούσα,

κρατώντας στο χέρι της μαστίγια.

Θα σε χτυπάει αλύπητα

βγάζοντας αφρούς και σάλια

γεμάτα αίμα.

Για αυτό σου λέω,

κοίταξε την με θράσσος μέσα

στα μάτια και βίασε την.

Όσο ακόμα φοράει

τα φουστανάκια και

τα δαντελένια εσώρουχα της.

Η ζωή, θέλει βιασμό.

Η ζωή, φοράει κοντά φουστάνια

με δαντελωτά εσώρουχα.

Σου κλείνει το μάτι

και γλείφει τα χείλη της.

Έχει υπέροχο σώμα

και μοσχομυρίζει καλοκαίρι.

Κάθεται απέναντι σου

και σε κοιτάζει με αυτό

το λάγνο βλέμμα,

ανοίγει αργά τα πόδια της.

Όταν τη πλησιάσεις

σου αντιστέκεται, Λολίτα.

Η ζωη, θέλει βιασμό.

Να της ανοίξεις τα πόδια,

να της δαγκώσεις τα στήθη.

Όταν της κάνεις έρωτα,

όταν δεν την κοιτάς στα μάτια,

σου εμφανίζεται μαυροφορούσα,

κρατώντας στο χέρι της μαστίγια.

Θα σε χτυπάει αλύπητα

βγάζοντας αφρούς και σάλια

γεμάτα αίμα.

Για αυτό σου λέω,

κοίταξε την με θράσσος μέσα

στα μάτια και βίασε την.

Όσο ακόμα φοράει

τα φουστανάκια και

τα δαντελένια εσώρουχα της.

Η ζωή, θέλει βιασμό.

Στο νησί

Και τα δάχτυλα της συρρικνώνονται όταν είναι μόνα τους.

Οι κόρες των ματιών της ανοίγουνε διάπλατα στη θέα της απέραντης μπλε θάλασσας

που δεν κολύμπησε όσο ήθελε.

Ανοίγει τα μάτια της για να δει όσα περισσότερα μπορεί, για να έχει εικόνες τα ζεστά

βράδια στη Μητρόπολη.

Τα χέρια της κλείνουν μέσα τους τη μοναξιά και τους φόβους της.

Τα μαλλιά της τα λύνει να τα φυσήξει αυτός ο αέρας του νησιού,

για να μυρίζει το μαξιλάρι της.

Περπατάει τόσο ήσυχα που ξεχνάει πάντα τον προορισμό της,

δεν πειράζει, τελικά η διαδρομή της αξίζει τον κόπο.

Ο ήχος του κύματος έχει γίνει η μουσική της μελωδία.

Ήθελε να δει πιο πολλά, πάντα θέλει να δει πιο πολλά

αλλά ο εαυτός της  τρέχει πιο μπροστά από την στιγμή που ζει κάθε φορά.

Το ξέρει, μπορεί και μόνη, της αρέσει αυτή η ησυχία.

Όμως, αλλού είναι η ομορφιά. Έτσι λέει εκείνη τουλάχιστον.

Οι κραυγές από αυτό το ζευγάρι παγώνια που ακούει κάθε βράδυ

κάνει τη σπονδυλική της στήλη να ανατριχιάζει.

Αισθάνεται την ένταση και αυτή τη μοναδικότητα του ζευγαρώματος.

Το λευκό σοκάκι που οδηγεί στο δωμάτιο της έχει μια ρομαντική αίσθηση ελευθερίας.

Δεν υπάρχει πολύ και λίγο, υπάρχει δυνατά και σιγά.

Και αυτή πάντα ζει δυνατά, έτσι ο χρόνος μειώνεται.

Κοσμολογία

Τα πλοία φτιαχτήκανε για να ταξιδεύουν – να κολυμπούν οι άνθρωποι

και να βλέπουνε πως το γαλάζιο γίνεται μπλε, σκούρο μπλε και μετά μαύρο.

Και πως ακούγεται η θάλασσα όταν θυμώνει.

Και να ξεπλένουν τις αμαρτίες τους και τα πάθη τους.

Και τα τρένα φτιαχτήκανε για να ταξιδεύουν – να περπατούν οι άνθρωποι

και να βλέπουνε πως το πράσινο γίνεται  πορτοκάλι και μετά νεκρό κίτρινο.

Και πως απογυμνώνονται τα δέντρα και πως μοσχομυρίζει η γη όταν γεννάει.

Και να μπορούν να ποτίζουν τις ρίζες τους με αγάπη και κουράγιο

για να συνεχίσουν να ψηλώνουν – οι άνθρωποι.

Και τα αεροπλάνα φτιαχτήκανε για να ταξιδεύουν – να πετάνε οι άνθρωποι

και να βλέπουνε πως μοιάζουνε από ψηλά, να βλέπουνε πόσο παχιά είναι τα σύννεφα

που τελικά δεν είναι παρά μόνο σκόνη, τελικά δεν μπορείς να καθίσεις επάνω τους.

Και να δούνε, να δούνε οι άνθρωποι πόσο μικροί είναι

και πως τελικά από εκεί ψηλά είναι οι τελευταίοι που φαίνονται.

Πρώτα φαίνεται η θάλασσα, μετά το χώμα, τα δέντρα.

Να δούνε πόση ομορφιά έχει εδώ κάτω.

Αστρόσκονη

Δεν έχω άλλες ζωές σου λέω.
Φεύγω, μέρα με τη μέρα, φεύγει η αστρόσκονη μου.
Δεν θα δω όλα όσα ετοιμάζεις,
δεν θα ακούσω όλα όσα μάθεις,
δεν θα νιώσω όλα όσα αισθανθείς.

Μέρα με τη μέρα, νιώθω τον ουρανό
πιο μακρυά μου.
Μυρίζω πιο έντονα το χώμα.
Δεν έχω άλλες ζωές σου λέω.

Ότι αγγίζω, το σφίγγω δυνατά, για να το θυμάμαι.
Ότι αγαπάω πολύ το μυρίζω έντονα, για να το αισθάνομαι.

Θέλω να κάνεις όλα όσα ονειρεύτηκες, όλα όσα σχεδιάζαμε.

Μια  ζωή είχα τους ώμους μου σηκωμένους, κοντά στα αυτιά μου,
σφιγμένους. Τώρα θα πέσουν κάτω, θα ξεκουραστώ.
Δεν έχω  άλλες ζωές σου λέω.

Αυτό το καλοκαίρι κάθισα πολύ στον ήλιο,
να ρουφήξω όσον μπορώ. Και τα μαλλιά μου δεν τα έλουσα
να μυρίζουν θάλασσα.
Φωτογράφισα με τα μάτια μου τα δέντρα
και έμαθα τον ήχο τους όταν φυσάει για να τον τραγουδάω.

Αισθάνομαι τη γη να τρίζει, ακούω το βάδισμα των αλόγων,
τα άλογα - αντάρτες - ήρθανε.
Κοίτα, κοίτα, με πόσο εκλεκτή παρέα φεύγω.

Θα σε συναντήσω ξανά.
Μην σταματήσεις να προσπαθείς.

Το τέρας

Έπρεπε,έπρεπε να του είχε πει να προσέχει.

Γιατί είχε δει τα κόκκινα μάτια να τους κοιτάνε,

είχε νιώσει την θυμωμένη ανάσα στο λαιμό τους.

Ήτανε πάντοτε μαζί του,ότι και να συνέβαινε

εκείνη θα τον προστάτευε.

Δεν πρόλαβε να ακούσει το ουρλιαχτό του

απλά ένιωσε το αίμα της να παγώνει.

Έτρεξε δίχως να γνωρίζει την κατεύθυνση.

Ένιωθε το αίμα του να τρέχει.

Η γη είχε ανοίξει και εκείνη έτρεχε

προσπαθώντας να μην πέσει στην άβυσσο.

Όταν έφτασε φώναξε τόσο δυνατά,

εκείνος την άκουσε, μα δεν μπορούσε να την δει.

Όλο της το κορμί έτρεμε.

Ήτανε τόσο τρομαγμένη.

Έπρεπε να τον βρει. Θα πάλευε μόνη της.

Περάσανε μέρες, πάλευε, πάλευε,

δίχως πνοή, δίχως να χτυπάει η καρδιά της.

Έπρεπε να σκοτώσει αυτό το τέρας.

Έκλαιγε τόσο που δεν ήτανε εκείνη στη θέση του.

Το μόνο που έκανε ήτανε να ξεκοιλιάζει το κουφάρι του.

Είχε προλάβει και το έιχε σκοτώσει εκείνος,ο καλός της.

Οι ώρες δίχως την ανάσα του,

δίχως τα μάτια του, δίχως τα χέρια του,

ήτανε οι πιο τρομακτικές, οι πιο άδειες και πιο σκοτεινές της ζωής της.

Είχε αποφασίσει ότι και να γινότανε, θα τον ακολουθούσε.

Του έπλενε τα χέρια και τις πληγές από τα αίματα.

Κάθε σταγόνα που κυλούσε ένιωθε να φεύγει από το δικό της κορμί.

Του υποσχέθηκε,

ότι δεν θα άφηνε να γεννηθεί ξανά κάτι τόσο κακό στον κόσμο.

Του υποσχέθηκε,

ότι θα ήτανε πάντα εκεί να τον προστατεύει.

Θα νικήσει τον κακό δράκο. Θα τον σκοτώσει με το σπαθί της.

Θα νικήσουνε.

Θα μένω πάντα εδω

δίπλα σου.

Θα νικήσουμε.

Θα δεις.