Γυάλα

Τρέχω τόσο που αν τυχόν
συγκρουστώ,
θα διαλυθώ σε χιλιάδες κομμάτια
που θα είναι αδύνατον,
σχεδόν γελοίο να συναρμολογηθώ ξανά.
Μια ακτίνα ήλιου
ζεσταίνει τα κόκαλα μου
και όμως εγώ τα νιώθω τόσο παγωμένα.
Έτοιμα να σπάσουν
σε χίλια κομμάτια
και να μείνει η σάρκα μου
ερειπωμένη και
ζαρωμένη αηδιαστικά.
Γιατί δεν μου μάθατε
από παιδί να πορεύομαι μόνη
και τώρα οι απαιτήσεις
ξεπερνούν τον εαυτό μου;
Γιατί με κλείσατε
στη γυάλα της χαρούμενης,
ασφαλής ζωής
και τώρα η πραγματικότητα
ξεπερνά κάθε ανάμνηση,
κάθε τι θυμίζει το παρελθόν.
Γιατί υπάρχει αυτό το κενό;
Γιατί υπάρχει αυτό το χάος;
Γιατί να υπάρχω μέσα
από εσάς,
για εσάς;
Μέσα από μένα θέλω...
εμένα ταΐζω,
εμένα βλέπω κάθε πρωί
στον καθρέφτη,
σε εμένα κάνω έρωτα
κάθε βράδυ,
εμένα τρώω λίγο-λίγο,
εμένα φτύνω,
εμένα καταπίνω,
Εγώ... Εμένα.